Ik had vanmiddag een akward situatie. Ik had een begrafenis van de vader van een goede vriend. Deze vader ken ik helemaal niet, dus voor mij verder niet emotioneel in de zin dat ik iemand had verloren. Ik was er echt voor die vriend. Tijdens het koffie drinken zat ik bij hem en zijn familie. Op een gegeven moment maakte ik onverwachts deel uit van de condoleancerij. De eerste begon mij heel veel sterkte te wensen in deze moeilijke tijd en vervolgens ging de rest dat ook doen 😬.
Ik sneaky de rij uit sluipen en er naast gaan zitten op een stoel. Ging iedereen daar naartoe om mij sterkte te wensen. Ik nog een paar stoelen opzij schuiven en achter een pilaar verstoppen, maar schijnbaar hadden ze mij eerder in de rij gezien. Ze bleven maar condoleren. Een vrouw nog: ach was het je even allemaal teveel geworden dat je even apart ging zitten?
Ik maar heel plechtig knikken en dank je wel mompelen tegen iedereen. Echt er was gewoon niet aan te ontkomen 🫣. En die vriend pieste zowat in zijn broek van het lachen (wat hij zeer mislukt probeerde in te houden), omdat ik mij duidelijk zeer ongemakkelijk voelde met de hele situatie.
