Trees
Zo na alles van de afgelopen dagen heb ik even ruimte om je rustig te antwoorden. ☺️
Ergens ver weg zal ik er nooit vrede mee hebben dat het gelopen is zoals het gelopen is. Misschien ook vanuit een andere situatie in mijn geval, als mijn leidinggevende anders gehandeld had dan ze had gedaan was de uitkomst misschien anders geweest, misschien ook niet.
En nog steeds vind ik het een prachtig beroep en baal ik ergens dat ik er niet meer in werk. Maar heb ik er wel rust mee gevonden. Vrede vind ik een te groot woord.
Toen ik werd afgekeurd voor eigen werkzaamheden, heb ik mijn kop in t zand gestoken en geprobeerd er niet aan te denken. Het vermijden inderdaad.
Toen eenmaal de brief op de mat lag heb ik er wel echt slecht van geslapen en was ik niet de gezelligste in huis 🫣. Ik kreeg nog 1 of 2 herinneringen om het te doen en toen de uiterste datum voor insturen daar was ben ik best wel boos en verdrietig geweest. Maar ook al wel een soort rust omdat ik ook wel inzag dat het niet ging.
Ik heb in de coronatijd als zorg-assistent gewerkt op de COVID-unit in het ziekenhuis bij mij in de buurt (niet het zkh waar ik werkte) Ik kwam niet meer in aanmerking voor een uitgestelde verlenging van mijn BIG registratie, maar dat wilde ik ook niet meer. Ik wilde die verantwoordelijkheid ook niet, dus dit was prima. Ik ben blij dat ik het heb kunnen doen. Maar het voelde gelijk ook als afsluiting dat ik dit werk niet meer kon doen. Het was voor mij wel het afsluitmoment zeg maar.
Net wat je zegt het is een onderdeel van je identiteit, iets waar je hard voor hebt gewerkt. Ik had een visie wat ik wilde bereiken en daar ben ik nooit gekomen en dat doet zeer. En blijft altijd wel ergens aanwezig. Ik kan het niet mooier maken ☹️😔
Ik hoop dat het jou beter lukt om het al te verwerken en het je t.z.t. niet zo overvalt als het moment daar is.
