We zijn weer thuis. Het was gelukkig haar teen, die gebroken is en niet haar middenvoetsbeentje. Dus ze hoeft niet in het gips. Enkel een buddy tape. Ze is wel heel verdrietig. Ze kan nu niet meedoen met sport en spel, niet met de avondvierdaagse en de balletvoorstelling gaat krap worden over 4 weken. Op spitzen staan, vraagt nogal wat van je tenen (understatement). Komende dagen even extra knuffelen.
Hoe langer ik daar zat, hoe beter het ging. Kwestie van blijven doorademen en rustig blijven. In het begin overvielen de flashbacks mij nogal. Ik zag mijzelf daar gewoon weer liggen aan allerlei toeters en bellen met al die mensen erom heen. Zag dat van te voren niet aankomen en was er totaal niet op voorbereid. Ik moest er echt even doorheen en daarna was het wel weer oké.
