@LilyMilie , ik heb even nagedacht over wat jij schreef en ik kan het mij van jou uit wel voorstellen dat je je zo voelt over de term mantelzorger en het eventuele compliment dat je kunt krijgen. Bij jou was het volgens mij al redelijk vroeg duidelijk dat jouw R. een andere neurotype is.
Mijn situatie was heel anders: 2,5 jaar geleden belandden wij ineens in een grote nachtmerrie met ons middelste kind van toen 13. Zo erg dat we binnen 2 weken al bij de psycholoog zaten om een behandeltraject te starten (en dat met de enorme wachtlijsten). Na een driekwart jaar zei de psychologe dat er gedacht werd aan autisme en dit bleek ook uit de testen. Mijn kind had dit echter zo goed kunnen ‘verbergen’ dat het helemaal was vastgelopen. Na de diagnose en succesvolle behandelingen bij de psychologe liet mijn kind eindelijk zien dat het bepaalde zaken heel lastig vindt en daar van ons uit ondersteuning bij nodig heeft. Maar dan zit je ineens met een kind dat autisme heeft en een puber is. Best een heftige situatie waar wij in geraakten. Gelukkig gaat het nu heel goed met mijn middelste en hebben wij een mooie manier gevonden om het gewone leven weer door te laten gaan.
Als ik daar dan naar kijk, dan zie ik dat mijn man en ik best veel extra zorgen hebben gehad en in dat opzicht beschouw ik ons als mantelzorger, want het gaat net drie stappen verder dan de zorg die wij onze andere twee kinderen geven. Ik vind het dan ook fijn dat er vanuit de gemeente een mogelijkheid geboden wordt voor ondersteuning aan ons als ouders van een neurotypisch kind. Nu hebben wij die ondersteuning niet nodig, want we hebben onze weg gevonden en het gaat goed, maar wie weet wat de toekomst brengt…
En dat compliment… ik heb het niet nodig, maar ik waardeer de waardering vanuit de gemeente.