- Bijgewerkt
Even een eigen topic gemaakt. Onderstaande post had ik hiervoor in "verdrietige berichten" staan. Reacties erop krijg ik (nog) niet mee naar dit topic.
Ik zag dat ik schreef dat morgen (vandaag) de onafhankelijke arts kwam. Dit had ik verkeerd begrepen, dit zal maandag zijn namelijk.
Gisteren of eergisteren had ik uiteindelijk mijn tante (zijn zusje) geappt en aangegeven graag (meer) betrokken te willen zijn bij de regelzaken. Dat snapte ze volledig, dus we hebben vandaag even bij elkaar gezeten. Samen met nog een andere tante van me (zijn schoonzusje) en met mijn zusje. Even op een rij gezet wie wat wist, wie welke wensen had voor de uitvaart straks en wie nog wat kan regelen in de tussentijd.
Daarna even bij hem zelf langs gegaan. Oh wat heftig en tegelijkertijd toch nog fijn. Wat had hij veel pijn. Dat heeft hij iedere dag, zegt hij, van die enorme pijnaanvallen. Niet de hele dag door, maar wel steeds vaker, heftiger en langer. Hij vroeg op een gegeven moment of ik zijn borst en buik in wilde smeren met (koel)zalf. Dat deed ik natuurlijk. Daarvoor moest hij wel laten zien hoe zijn borst en buik eruit zag, wat hij wel moeilijk vond. Hij heeft mij en mijn zusje al die tijd willen beschermen tegen zijn leed. Als het aan hem lag, had hij ons het hele proces door willen steunen en ontlasten.
Ik heb hem op het hart gedrukt dat zijn taak erop zat. Dat we mede dankzij hem zijn uitgegroeid tot volwassen vrouwen die sterk genoeg zijn om op eigen benen te staan. Dat het nu aan ons was om voor hem te zorgen voor zijn laatste dagen. Dat het met ons wel goed komt.
Toen ik zijn borst en buik zag (en daarna voelde met het insmeren), begreep ik al helemaal hoe hels zijn pijn moet zijn. Het was een grote melanoom geworden met allemaal kleine, harde tumoren erop. Sommige wat groter. Zijn hele buik en borst voelde aan als een grote, dikke korst. Behalve dan dat het geen dikke korst was, maar zijn huid die verhard was. Als dat de buitenkant was, hoe moet het er van binnen dan wel niet aan toe zijn? En nog probeerde hij zich groot te houden. De plekken die hij aangaf waar hij het meeste last van had, die waren ook echt enorm heet. Alles voelde warm aan, maar de pijnlijkste plekken nog flink veel erger.
Gelukkig was het de tweede keer dat ik zijn plekken insmeerde niet zo heet meer.
Later op de dag waren de pijnaanvallen een stuk minder gelukkig. Hij had nog steeds pijn, maar pijn die hij kon dragen. Toen was daar gelukkig de man zoals ik hem ken weer een beetje. We hebben nog kunnen praten, nog wat wensen over en weer kunnen bespreken en nog wat herinneringen op kunnen halen. Op het eind toen mijn vriend en ik weer naar huis gingen, heb ik hem zelfs nog even zien grijnzen. We benoemden een eigenschap van mij, waarop ik strak zijn kant op keek en zei dat ik dat niet van een vreemde had. Zo fijn om die lach op zijn gezicht nog gezien te kunnen hebben. Even een glimp van de man die hij ooit was en helaas nooit meer zal kunnen zijn.
Maandagmorgen komt de onafhankelijke arts om zijn verzoek tot euthanasie definitief goed te keuren. We verwachten namelijk niet dat zijn verzoek nog afgekeurd zal worden. Dan is het vanaf dinsdag mogelijk om de euthanasie uit te voeren. Mijn vader heeft donderdag als voorkeur opgegeven. Maar mochten die pijnaanvallen nog erger en heftiger worden, dan zal het alsnog dinsdag worden.
Tussendoor zullen we als naasten afwisselend langs gaan, dus ik zal vast nog een paar keer bij hem zijn voordat hij gaat.
