Even een eigen topic gemaakt. Onderstaande post had ik hiervoor in "verdrietige berichten" staan. Reacties erop krijg ik (nog) niet mee naar dit topic.


Ik zag dat ik schreef dat morgen (vandaag) de onafhankelijke arts kwam. Dit had ik verkeerd begrepen, dit zal maandag zijn namelijk.

Gisteren of eergisteren had ik uiteindelijk mijn tante (zijn zusje) geappt en aangegeven graag (meer) betrokken te willen zijn bij de regelzaken. Dat snapte ze volledig, dus we hebben vandaag even bij elkaar gezeten. Samen met nog een andere tante van me (zijn schoonzusje) en met mijn zusje. Even op een rij gezet wie wat wist, wie welke wensen had voor de uitvaart straks en wie nog wat kan regelen in de tussentijd.

Daarna even bij hem zelf langs gegaan. Oh wat heftig en tegelijkertijd toch nog fijn. Wat had hij veel pijn. Dat heeft hij iedere dag, zegt hij, van die enorme pijnaanvallen. Niet de hele dag door, maar wel steeds vaker, heftiger en langer. Hij vroeg op een gegeven moment of ik zijn borst en buik in wilde smeren met (koel)zalf. Dat deed ik natuurlijk. Daarvoor moest hij wel laten zien hoe zijn borst en buik eruit zag, wat hij wel moeilijk vond. Hij heeft mij en mijn zusje al die tijd willen beschermen tegen zijn leed. Als het aan hem lag, had hij ons het hele proces door willen steunen en ontlasten.
Ik heb hem op het hart gedrukt dat zijn taak erop zat. Dat we mede dankzij hem zijn uitgegroeid tot volwassen vrouwen die sterk genoeg zijn om op eigen benen te staan. Dat het nu aan ons was om voor hem te zorgen voor zijn laatste dagen. Dat het met ons wel goed komt.

Toen ik zijn borst en buik zag (en daarna voelde met het insmeren), begreep ik al helemaal hoe hels zijn pijn moet zijn. Het was een grote melanoom geworden met allemaal kleine, harde tumoren erop. Sommige wat groter. Zijn hele buik en borst voelde aan als een grote, dikke korst. Behalve dan dat het geen dikke korst was, maar zijn huid die verhard was. Als dat de buitenkant was, hoe moet het er van binnen dan wel niet aan toe zijn? En nog probeerde hij zich groot te houden. De plekken die hij aangaf waar hij het meeste last van had, die waren ook echt enorm heet. Alles voelde warm aan, maar de pijnlijkste plekken nog flink veel erger.

Gelukkig was het de tweede keer dat ik zijn plekken insmeerde niet zo heet meer.

Later op de dag waren de pijnaanvallen een stuk minder gelukkig. Hij had nog steeds pijn, maar pijn die hij kon dragen. Toen was daar gelukkig de man zoals ik hem ken weer een beetje. We hebben nog kunnen praten, nog wat wensen over en weer kunnen bespreken en nog wat herinneringen op kunnen halen. Op het eind toen mijn vriend en ik weer naar huis gingen, heb ik hem zelfs nog even zien grijnzen. We benoemden een eigenschap van mij, waarop ik strak zijn kant op keek en zei dat ik dat niet van een vreemde had. Zo fijn om die lach op zijn gezicht nog gezien te kunnen hebben. Even een glimp van de man die hij ooit was en helaas nooit meer zal kunnen zijn.

Maandagmorgen komt de onafhankelijke arts om zijn verzoek tot euthanasie definitief goed te keuren. We verwachten namelijk niet dat zijn verzoek nog afgekeurd zal worden. Dan is het vanaf dinsdag mogelijk om de euthanasie uit te voeren. Mijn vader heeft donderdag als voorkeur opgegeven. Maar mochten die pijnaanvallen nog erger en heftiger worden, dan zal het alsnog dinsdag worden.

Tussendoor zullen we als naasten afwisselend langs gaan, dus ik zal vast nog een paar keer bij hem zijn voordat hij gaat.

    Vandaag was ik ook weer even bij mijn ouders. Gisteren hadden mijn ouders gevraagd of ik even bij de buurvrouw langs kon om te vragen of ze wat afstand zou willen nemen. Ze heeft de beste bedoelingen, maar heeft niet door dat ze soms enorme grenzen overschrijdt daardoor. Nog los van het hele ziek-zijn van mijn vader, hing ze regelmatig ineens over de schutting als ze hoorde dat mijn ouders bezoek hadden bijvoorbeeld. Dus ook als ik langs kwam. Dan probeerde ze deel te nemen aan het gesprek dat we op dat moment voerden, waar het gesprek ook over ging. En hebben mijn ouders het er wel vaker over gehad dat ze vrij bemoeierig en opdringerig was. Ze had nu bijvoorbeeld al in hun voortuin gestaan en door het raam gekeken omdat de auto van mijn vader al continu voor de deur stond en niet meer verplaatste of weg was. Normaal was mijn vader vaker weg dan thuis, dus dat valt wel op natuurlijk. Mijn ouders zagen haar er ook wel voor aan om met de neus vooraan te staan als hij in de kist naar buiten gedragen zou worden na de euthanasie. Dat zagen ze niet zitten. Ik overigens ook niet. Dus voor hun rust en voor mij om het maar te kunnen afstrepen, heb ik dat vandaag aangegeven. Dat vatte de buurvrouw gelukkig goed op. Ik heb haar heel kort de situatie uitgelegd en benoemd dat mijn ouders graag rust willen hebben voor alles wat nu op ze afkomt. Dat mijn moeder haar vanzelf wel weer opzoekt als zij eraan toe is.

    Ook had mijn vader aangegeven dat hij graag op z'n minst de trap, hal en wc goed schoon wilde hebben voordat hij gaat. Mijn moeder is daar, helaas, niet capabel genoeg voor. Dat valt me sowieso op dat we met de hele familie hetzelfde zien en denken wat betreft het functioneren van mijn moeder in het algemeen. Zonder dat we het daar eerder over gehad hebben. We zijn het er met z'n allen over eens dat we de regelzaken niet aan mijn moeder moeten overlaten en we noemen allemaal dezelfde ontbrekende inzichten.
    Mijn vader heeft dat altijd opgevangen binnen zijn mogelijkheden, maar dat kan hij nu vanzelfsprekend niet meer. Hij vindt het ontzettend moeilijk dat die taak bij mij en mijn zusje terecht gaat komen. We hebben hem op het hart gedrukt dat wij ons daar wel mee gaan redden.

    Ik heb vandaag de wc schoongemaakt, grondig ook. Mijn zusje heeft de hal en trap gedaan. Dan hoeven we dat tussendoor alleen nog een of twee keer af te nemen met een sopje en te stofzuigen. Hoe je het normaal bijhoudt dus. Hij wilde op z'n minst die plekken donderdag lekker fris hebben namelijk.

    Daarna heb ik nog even bij ze gezeten en ook mijn vader zijn borst en buik een keer gezalfd. Vandaag gloeide dat gelukkig niet. Daarna heeft mijn vader mij de deur uitgeschopt. Hij vond dat ik al genoeg had gedaan namelijk en hij wilde dat ik rust nam.
    Zijn ouders en zijn jongste broertje en vrouw kwamen ook net aan toen ik de deur uit ging. Dat vind ik ook zo ontzettend sneu. Mijn opa en oma moeten gewoon hun kind gaan wegbrengen. Dat is mijn grootste nachtmerrie.

    Hij had toch nog nieuwe pijnstillers gekregen die ook hielpen, dus vandaag had hij veel minder pijn gelukkig.

    Morgen ga ik een dagje niet. Even rustig aan doen. En vooral mijn oudste voelt alle emoties haarfijn aan en laat merken dat ze er last van heeft dat ik zoveel weg ben. Dus ook voor de kinderen wil ik morgen even thuis zijn.

    Dinsdag gaan we er even heen met de kinderen. Hij wil ze namelijk nog graag een keer zien. Ook voor de meiden, ondanks dat ze nog zo klein zijn, lijkt het me fijn om nog even afscheid te nemen. Ik heb mijn vader gezegd dat hij ons gewoon weg moet sturen als het hem teveel is dan, zelfs als dat is als we amper binnen zijn. Daarna gaan we even naar mijn opa en oma toe. Mijn oma heeft vandaag toen ik haar zag namelijk aangegeven dat ze dat wel erg fijn zou vinden als we daar ook even kwamen, dus dan doen we dat.

    Woensdag had ik al langer iets gepland staan. Een leuk dagje waarin ik even Soturi kan zijn ipv mama. En met de situatie nu vind ik het extra fijn, even afleiding en wat opladen, om daarna de volgende rollercoaster in te stappen. Donderdag is het namelijk zo ver. Mocht het heel slecht gaan, dan ga ik niet natuurlijk. Maar ik hoop dat het wel door kan gaan.

    De week erop zal alles in het teken van de uitvaart en crematie komen te staan. Ik heb aangegeven graag te willen spreken, dus ik moet in de tussentijd nog even voorbereiden wat ik graag zou willen zeggen.

      • [verwijderd]

      Wat heftig. Sterkte ♥️

      Wat een ontzettende verdrietige situatie dit, heel veel sterkte ❤️

      Heel veel sterkte en mooie momenten samen gewenst de komende dagen.

      • [verwijderd]

      ❤️

      Wat heftig zeg en wat fijn dat je dit nog voor hem kan doen. Heel veel sterkte. Ik denk aan je ❤️

      LilyMilie Voor mijn moeder klaarstaan is wel erg gecompliceerd. Ze heeft die support nodig en er recht op. Maar ik heb niet zonder reden ooit emotioneel afstand genomen.

      Bedankt iedereen voor de lieve woorden. ❤️

      Vandaag is de dag dat hij zijn laatste adem zal uitblazen. Hij heeft zoveel pijn dat de euthanasie naar voren is gehaald.

      Hoe naar het ook is voor ons om hem los te moeten laten, is het beter zo. Na vandaag heeft hij hopelijk geen pijn meer.