Even een update. Ik vind dat het echt heel goed gaat. Een jaar geleden, speelde ze met niemand, zat ze continue op haar kamer, praatte ze nauwelijks met ons en wilde ze niet eens haar kinderfeestje houden.
Nu heeft ze weer regelmatig speelafspraakjes, kletst ze mij echt weer de oren van de kop over van alles en nog wat, wil ze ook weer (wel na wat gepush) haar feestje houden. Ze heeft er inmiddels ook echt zin in en is druk met voorbereiden.
Ook wordt ze zelf weer gevraagd voor feestjes. Vorig jaar kwam ze steeds meer buiten de groep te liggen, doordat ze zich zo terugtrok. Ze is ook veel minder boos, huilt nu veel vaker ipv boos zijn als ze verdrietig is. Ik mag haar nu ook weer troostten itt vorig jaar. Vorige week toen ze haar teen gebroken had, viel mij echt op dat ik haar weer regelmatig mocht knuffelen, even een aai over rug of bol mocht geven en kwam ze uit zichzelf ook weer vaak tegen mij aanzitten etc. Het zijn kleine dingetjes, maar samen een enorm groot verschil. Ze sluit niet meer alles en iedereen buiten.
De misofonie en misokinese blijven een ding, maar nu ze beter in haar vel zit, kan ze dit ook beter handelen. Aan tafel zitten, lukt weer veel beter (wel met loops in haar oren).
Ik heb afgelopen week ook meerdere keren gehoord van mensen dat ze t.o.v. vorig jaar weer veel vrolijker is. Mensen die verder helemaal niet weten hoe of wat. Ook mijn schoonmoeder gaf het onlangs aan. Ondanks dat we er niet tot weinig over gesproken hebben met anderen, is het dus wel duidelijk zichtbaar voor iedereen. Echt ontzettend fijn en terugkijkend was ze toch wel echt behoorlijk somber. Ik ben gewoon zo opgelucht dat ze echt weer blij kan zijn en geniet van de dingen die ze doet.
