Tantetil lief dat je het vraagt.
Ik vind het momenteel best lastig. Ze heeft maandag haar eerste gesprek gehad bij andere orthopedagoog. Voordat ze er heen ging, heeft ze eerst een uur lang gehuild dat ze niet wilde. Daar hebben ze samen spelletjes gedaan met het idee ondertussen wat vragen te stellen. Dochter heeft enkel sociaal wenselijk ja en nee geantwoord en was echt super gespannen. Daarna was het weer huilen, maar begon ze wel tegen ons te praten!
Ze had de laatste maanden weer 2 meiden waar ze af en toe mee afsprak. Alleen 1 van de 2 heeft nu een beugel en maakt daardoor een ‘raar’ geluid. Ze heeft het 2x geprobeerd, maar is beide keren met een smoes eerder weg gegaan. Ze is hier echt super verdrietig over. Kerstdiner op school was hierdoor ook een drama. Ze wil heel graag en blijft het proberen, maar de misofonie zit haar enorm dwars. Samen eten lukt eigenlijk ook niet meer.
Op school begint ze er ook steeds meer buiten te vallen, omdat ze zich afsluit. Ook daar was deze week veel verdriet over, omdat ze bijv niet gevraagd werd voor een groepsfoto met de meiden van groep 8 na het kerstdiner. Dit groepje meiden was vroeger haar vriendinnengroep. Doordat ze het afgelopen jaar altijd nee zei op de vraag of ze wilde spelen , is ze er buiten gaan vallen.
Wat denk ik wel positief is dat ze huilt en praat. Eerder was het boos worden en afsluiten. Nu mag ik haar wel knuffelen (alleen dan moet ik mijn adem inhouden, want mijn neus schijnt een raar geluid te maken als ik ademhaal 😬) en we kunnen er ook wat over praten. Denk ik heel belangrijk, maar het voelt wel enorm machteloos. Ze begint nu ook echt aan te geven zich rot te voelen en nergens zin in te hebben.
Voor de kerstvakantie heb ik bedacht dat ze met het ene meisje naar het zwembad gaat en met het andere meisje naar het trampoline park. Alle geluiden daar overstemmen hopelijk eet en ademgeluiden. Ik moet haar wel enorm pushen, want anders wil ze niet. Ik weet ook dat als ze dit wel doet, dat ze blij terug komt en een leuke tijd gaat hebben. Verder proberen wij haar zelf zoveel mogelijk te activeren en mijn man neemt haar overal mee naar toe. Ze heeft nooit zin, maar het doet haar altijd goed.
Ik probeer mij nu vooral te focussen op het positieve. Ze praat nu tegen ons en kan eindelijk huilen. Tegelijkertijd vind ik het ook lastig, want haar verdriet is nu veel meer invoelbaar en daardoor raakt het mij nog veel meer. Ik probeer het wel echt te zien als een stap in de goede richting.
