Hier ervaring met een pnd. Ik kan je verhaal niet meer lezen maar weet dat het beter wordt, echt waar!
Geef jezelf tijd. Echt, met de tijd wordt het beter. Hier duurde het een jaar, elke 3 maanden ging het ietsje beter.
Ik heb geen medicatie gebruikt, ook niet in therapie geweest want voor mij werkt dat niet. Maar iedereen is anders en ik weet dat de meeste wel veel hebben aan therapie.
Wat mijn dagen een beetje beter maakte was om elke dag naar buiten te gaan. Daar had ik helemaal geen zin in, maar ik moest van mijzelf. Nadien voelde ik me altijd beter. Ik gin naar buiten om mensen te zien, moeders te zien. Zij kunnen het ook, dacht ik, dus ik kon het ook! Aan de buitenkant kun je niet de interne struggles zien, dus ik ging er vanuit dat 1 op de 3 moeders die ik zag het ook moeilijk had. En ik zag ze functioneren dus ik wist dat ik dat ook ging doen. Uiteindelijk.
En dat klopt. Met mij is het ook goed gekomen, haha.
Als ik sochtends opstond dan zette ik voor mijzelf 1 leuk ding vast. 1 ding waar ik kon ontspannen. Voor mij was dat op een terrasje koffie drinken, en dat deed ik dus bijna elke dag. Zoontje sliep dan in de wagen en ik ging dan mensen kijken op het terras.
En wees lief voor jezelf. Het maakt niet uit of het huis een troep is en je voor de derde keer die week macaroni uit een potje eet. Echt, het maakt niet uit 🙂
Praat ook veel met je partner. Kinderen opvoeden is teamwork. Wees open over je moeilijkheden en je emoties .. Deel de moeilijke en de goede momenten. Doen hoor, want ik weet dat je een moeilijke prater bent, maar je moet echt praten.
Zet prioriteiten. Je kinderen zijn prioriteit. Hun was, hun eten, hun hygiëne, zij staan op 1. De rest: huishouden, afspraken, sociale bijeenkomsten komt allemaal op nummer 2. Dat komt allemaal wel weer wanneer jij je weer goed voelt.
Vraag hulp van je omgeving. Het zal je verbazen hoe behulpzaam en lief je omgeving kan zijn als jij uitreikt en vraagt om hulp. Wees dankbaar en lief voor hen en accepteer hun tijd en moeite voor jou.
Je bent niet alleen, mama!
(En ook, je moet je vent een schop onder zijn hol geven. Ik heb redelijk wat gelezen en ik vind dat hij vaak gewoon een lul is. Hij weet dat je het heel moeilijk hebt (toch?) dus hij moet nu een tandje harder werken voor zijn gezin. En wanneer jij je weer goed voelt dan kunnen jullie weer zoeken naar een nieuwe balans.)
