Gisteren had ik de laatste theatercursus en we moesten improvisatie doen. Het idee was dat de een bezig was met een routinetaak (zoals afwassen of strijken), de ander binnen zou lopen en een shockerende mededeling doen, en je de emoties van die mededeling zou verwerken in de manier waarop je de routinetaak aan het doen was.
Ik liep dus op mijn medespeler af die zogezegd aan het schoonmaken was, schreeuwde keihard: 'j'en ai marre!' (ik ben het zat), en hij barstte in tranen uit.
En toen bedacht ik mij dat ik in het gewone leven niet goed boos durf te zijn. Geïrriteerd zeker, maar echt kwaad, echt woedend? Schreeuwen uit woede? (uit onmacht misschien wel) Onbekend voor mij. Maar tijdens die improvisatie kwam die emotie zo natuurlijk naar boven. Ik denk dat ik moet leren boos zijn. Dat het ok is om dat te uiten. Ik verwerk alles van binnen, maar het is ook gezond om het er af en toe uit te laten.
