iMoeder ik denk dat het niet heel raar is dat je er pragmatisch naar kijkt en dat dit plaatje vooral herkenbaar is voor mensen met overgewicht (of juist ondergewicht als je in het plaatje afvallen vervangt voor aankomen). Je krijgt dan toch een andere relatie met eten als dit wel een eeuwige strijd is. De weegschaal en je maten nemen dan logischerwijs automatisch /onbewust veel meer een centrale rol in bij alles wat je eet. Voor mensen met een gezond gewicht / die tevreden met hun lijf zijn, zal dit denk ik daarom niet zo herkenbaar zijn. Zij hebben geen reden om met hun maten bezig te zijn en worden ook niet continue geconfronteerd met hun overgewicht. Dan heb je ook veel meer ruimte om er anders naar te kijken.
Ik ben hier nu ook veel minder mee bezig dan eerder. Terwijl toen ik veel te zwaar was, mijn gewicht, kledingmaat etc iets was, wat op de achtergrond altijd wel een rol speelde bij eten. Er zat veel meer emotie bij. Schuldig voelen als ik teveel at, want dan kwam ik verder aan. Zo gezond mogelijk proberen te eten, omdat ik graag wilde afvallen. Trots zijn als dit lukte. Ontevreden zijn over mijn lijf en de oplossing daarvoor (terecht !) zoeken in wat ik eet. Dit gaat eigenlijk bijna vanzelf, het denken in aankomen of afvallen als je problemen hebt met je gewicht.
