Dahlia Tantetil ik heb het er wel eens met haar over gehad, maar dan kan ze best rechtlijnig reageren.
In de zin van: "ja, dat moet je gewoon durven". Of: "je moet gewoon discipline hebben, jezelf doelen stellen en heel hard werken om die te halen".
En dat is allemaal heel leuk, maar dat kan ik zelf ook wel bedenken. Het doen is natuurlijk een heel ander verhaal.
Ik ben in therapie bij een psycholoog, en zij heeft aangekaart dat ik wat licht autistische trekjes heb. Vooral moeite met verandering. Tel daarbij op dat ik een ontzettende doemdenker ben, en je zult begrijpen dat ik nooit grote beslissingen durf te nemen.
Niet zo maar een nieuwe baan, verhuizen, of iets geks doen. Altijd bang dat het mis gaat.
En daarom blijf ik hangen in dit leven, terwijl ik dus eigenlijk zo veel meer zou willen.
En normaalgesproken ben ik best gelukkig hoor, maar als ik haar zie... Dan zie ik waar ik altijd van gedroomd heb.
Ik denk dat het moeilijke ook is, dat ik haar al zowat mijn hele leven ken. Ik ben een paar jaar ouder en heb me altijd een beetje de "grote zus" gevoeld.
Ze kwam vroeger altijd naar mij toe voor advies en hulp. En nu voelt het alsof ze op alle vlakken mij voorbij is gegaan.
En dat gevoel van minder zijn, nutteloosheid (?) dat doet pijn...
