Nescio Ik ga dit later even op me in laten werken, op dit moment voelt het alsof alles in elkaar aan het storten is..
Zit er echt even doorheen.😥
Ik word volgende week 35, en dit gezeik is al bezig vanaf mijn 21e. Als ik überhaupt ooit nog aan het werk kan moet ik nog helemaal gaan beginnen. Ik heb gewoon niks wat ik kan, waarin ik mezelf in kan ontwikkelen, iets wat iets bij draagt aan de wereld wat van mij is snap je? Ik ben goed in Buffy en Harry Potter trivia ofzo. That's it. Meer heb ik niet te bieden. Ik mis dat stuk persoonlijke ontwikkeling echt enorm en dat is echt funest voor mijn zelfvertrouwen.
Ik verveel me kapot thuis. Ik zorg voor de kinderen, doe het huishouden en dat was het. Mijn leven bestaat uit Netflix en videoland en op een goede dag een boek lezen. Het voelt als zo'n verspilling..
En ja, ik ben moeder.. maar ik ben ook een moeder die op deze manier niet uit de bijstand gaat komen en daar enorm in beperkt wordt, want ik kan geen rijbewijs halen, niet zo makkelijk een dagje weg of de kinderen een vakantie kan geven. Ik kan ze niet het voorbeeld geven van wat ik zou willen, dat ze hun dromen mogen najagen en financieel onafhankelijk zijn.
Het voelt allemaal even zo uitzichtloos. Ik heb zo veel dromen, dingen die ik zou willen bereiken, die ik mijn kinderen zou willen geven en ik werk zo hard aan die therapieën om hier uiteindelijk uit te kunnen komen, en dan dit. 3 jaar wekelijkse sessies en ik doe zó hard mijn best, en ik zit nog niet eens op een punt dat ik er een uurtje per week bij kan hebben. Wat is dan het nut?
