Ik had je berichtje gisteren gelezen maar niet mijn hoofd erbij gehad om te reageren @Ysabella .
Ik hoop dat jullie eruit komen! 🙂 Blijf praten met elkaar en probeer erachter te komen waar de hobbels precies liggen.
Mijn vriend en ik hebben de eerste periode van mijn zwangerschap ook (heel) verkeerd gelegen. Doordat ik me zo beroerd en ziek voelde kon ik zo weinig doen , vriend werkte veel , kwam thuis in een rommel. En icm de sleur , de kleine en grote irritaties, drukte van verhuizing , nieuw ritme, nieuwe balans tussen gezin/werk/familie, de zorgen over Robbie. We waren beide moe. Gewoon moe van alles van de afgelopen tijd. We waren zelfs te moe om te praten. Ja want weer praten , weer beterschap beloven.. het gebeurde maar niet (van beide kanten) dus op een gegeven moment stop je daar ook mee.
De bom barstte hier van mijn kant. Ik heb naar hem geschreeuwd dat deze verhuizing een fout was, dat deze zwangerschap een fout was en dat ik naar Nederland zou gaan. Dan kon hij hier lekker in zijn eentje doen wat hij wou maar ik weigerde nog langer altijd zijn negatieve kant te krijgen terwijl anderen zijn vrolijke en behulpzame kant kregen.
Die openbaring, die realisatie dat het allemaal dieper zat dan 'waarom breng je nooit je bord naar de keuken?!' heeft ons gered. We hebben heel bewust de keuze gemaakt om het gedrag dat we naar elkaar hadden per direct te stoppen. Dat is gelukt omdat we beide echt nog liefde hebben voor elkaar en ons gezinnetje.. en de beeb in de buik 🙂
Mijn tip: als de liefde er nog is: spreek hem uit en ga echt praten met elkaar als een team.
Sterkte!
