Ik schaam me na gisteren.
Nadat onze zoon een week lang alleen maar heeft gekrijst, gegilt, zich overal laat vallen, mijn bril af trekt, mij knijpt als hij zijn zin niet krijgt en mij vervolgens uit lacht als ik hem streng toe spreek, brak ik.
Ik heb een uur lang alleen maar kunnen huilen. En mijn zoontje kan er niks aan doen, want het is vast weer een fase.
Maar ik vind het moederschap op dit moment zó zwaar en zo moeilijk. Blijkbaar die ook iets verkeerd, want bij mijn man een ouders doet hij dit niet (of in ieder geval niet zo heftig), maar bij mij dus wel.
