De biechtstoel 🔒

[verwijderd] Is voor mij ook herkenbaar hoor. Ik kan ook nooit uit staan en continue dat ‘er is ook altijd wat’ gevoel. Iedere keer als school belt den ik dat nummer zie staan voor ik opneem, dat gevoel van, wat nou weer. Of als ik s nachts weer wakker word omdat er wat is.

Hopsatee Volgens mij heb ik ooit ergens gelezen dat weg rennen en alles achter laten en je been breken en verplicht 6 weken plat liggen. De meest voorkomende fantasieën van moeders met jonge kinderen zijn. Dus je bent niet alleen.

Dus ja ik heb dat ook hoor @Rietjesbeker En ik weet ook eigenlijk niet of ik mezelf nou zo’n topmoeder vind. Ik troost mezelf maar net de gedachte dat waarschijnlijk niemand zichzelf dat vindt. Maar ja. Slopend is het soms wel ja. En ik heb mijn jongste ook echt groot gekeken. Die is nu 10. En af en toe denk ik echt, straks ben ik bejaard en ga ik er spijt van krijgen dat ik er niet genoeg van genoten heb. Sja.. tegen die tijd ben ik allang vergeten hoe ik geploeterd heb waarschijnlijk.

iMoeder En ik weet ook eigenlijk niet of ik mezelf nou zo’n topmoeder vind.

Idem hier. En zeker als ik terug kijk op eerste twee jaar van mijn oudste. Ik kan nog steeds niet naar babyfoto's kijken zonder een enorm schuldgevoel en verdriet te voelen.
Zelfs bij alleen dit typen schieten de tranen me alweer in mn ogen.

Vulpen
Ik denk dat een flinke dosis twijfel goed is om te hebben als ouder. Elke ouder heeft tekortkomingen, en twijfel zegt mij dat je ze ziet, erkent en zoekt naar oplossingen om het beter te doen/te compenseren/uit te leggen of over te praten (evt met je kinderen).
Het maakt je menselijker naar je kinderen, zachter voor hun eigen ‘tekortkomingen’, en opener om naar hen te luisteren en van ze te leren.

Teveel twijfel is ook niet goed; kinderen hebben een sterke ouder nodig om een sterk zelfbeeld te ontwikkelen. Maar de zelfverzekerdste ouder doet zichzelf en zijn/haar kinderen tekort.. of erger; het doet schade. Vind ik.

Ik vond de eerste jaren echt heel pittig. Vooral het hebben van huilbaby en elke uur je bed uit moeten. Niet normaal naar de wc kunnen of douchen zonder een jengelend kind. Zat je 3 seconden ‘mamaaaa’. Jullie kennen het wel . Daarna werd het beter. Ik ben ook gewoon meer geschikt voor wat oudere kinderen.

Heel eerlijk gezegd heb ik het gevoel van aanstaan al jaren niet meer. Nu ervaar ik mijn kinderen ook als vrij makkelijk, ze zijn gezond, heb ook maar 2 stuks, had als zzp-er veel vrijheden qua werktijden, vakanties etc en een steunende partner. Dus ik heb wat dat betreft ook gewoon makkelijk kletsen. Ik kan mij voorstellen dat ik het anders zou ervaren als ik het alleen moest doen of echt een zorgenkind zou hebben of een elftal rond zou hebben lopen.

Het afgelopen anderhalf jaar vond ik het trouwens wel zwaarder, maar dat ligt aan mij en niet aan de meiden. Vond ik het vroeger heerlijk als we allemaal vakantie hadden. Nu was ik afgelopen maandag echt blij dat de scholen weer waren begonnen. Vanmiddag belde dochter op dat ze bij een vriendinnetje ging slapen en was ik stiekem toch erg opgelucht.

Toch zou ik het zo weer over doen. Voordat ik kinderen kreeg had ik jarenlang best wel een wild en intens leven. Was geweldig, maar op een gegeven moment was ik er ook wel klaar mee. Het lijkt mij dus straks vreselijk als mijn kinderen gaan uitvliegen. Natuurlijk zijn er struggles en doe ik het niet perfect, maar ik geniet toch wel echt heel erg van het moeder zijn. De tijd mag van mij juist langzamer gaan. In vergelijking met jullie verhalen voel ik mij nu trouwens echt zo zoetsappige little house on the prairie moeder. Ben nog net geen appeltaart aan het bakken .

[verwijderd] Het maakt je menselijker naar je kinderen, zachter voor hun eigen ‘tekortkomingen’, en opener om naar hen te luisteren en van ze te leren.

Wat mij betreft kenmerkt dit juist een goede moeder. Een goede moeder is niet iemand die het perfect doet of geen tekortkomingen heeft, want dat is gewoon niet reeel. Sowieso vind ik een goed genoeg moeder voldoende. Als ik ernaar streef om een perfecte moeder te zijn, dan faal ik toch. Net zo min dat mijn kinderen perfect moeten zijn. Ze zijn ook gewoon goed zoals ze zijn. Dus waarom zou ik als moeder dan onredelijke eisen aan mijzelf stellen? Ik doe mijn best en als ik het verkeerd doe, dan sta ik gewoon weer op, zet ik mijn kroontje recht en probeer ik er iets van te leren.