Huggybird tot op zekere hoogte kan een beetje plagen wel vind ik. Als voorbeeld: als T een bakje chips op tafel heeft gezet en naar de keuken gaat om drinken te pakken zet ik het bakje chips achter een kussen. Ze kijkt dan heel verbaasd en ik moet dan zo lachen dat ze meteen weet wat ik heb gedaan. Dit soort flauwekul doen wij geregeld bij elkaar. Ik denk dat ze daar van leert incasseren als vrienden eens een grapje uithalen of zo.
Dit soort dingen doen wij ook, beide kanten op. H had I gisteren wijsgemaakt dat ik gebak gekocht had wat I echt niet lust, en een alternatief voor I vergeten was. Hartstikke flauw, maar ik ga daar gewoon in mee. Elkaar een beetje voor de gek houden moet gewoon kunnen, en het liep goed af want H wist dondersgoed dat ik juist I's favoriet gekocht had.
Laten schrikken kan ik het ene moment wel hebben, het andere niet, ligt er aan hoe ik in mijn vel zit.
Kietelen daarentegen.. de kinderen weten dat als ze dat doen, en met name onder mijn voeten, ze gewoon een trap vol in hun gezicht kunnen verwachten. En nee, dat is geen mishandeling, ik kan daar écht niks aan doen, dat is een reflex. Gewoon niet kietelen.
(Het is overigens nog nooit voorgekomen dat ik ze echt getrapt heb hoor, maar ik sta gewoon niet voor mezelf in als iemand mijn voeten aanraakt. Interesseert me niks of je mijn kind bent of een arts, gewoon afblijven.)
