De biechtstoel 🔒
[verwijderd]
Rietjesbeker
Idem. Even onafhankelijk van mijn gevoelens voor mijn kinderen (want ik houd gruwelijk veel van ze).. als ik had geweten wat ik nu weet, dan was ik er niet aan begonnen.
[verwijderd]
- Bijgewerkt
iMoeder En ik weet ook eigenlijk niet of ik mezelf nou zo’n topmoeder vind.
Idem hier. En zeker als ik terug kijk op eerste twee jaar van mijn oudste. Ik kan nog steeds niet naar babyfoto's kijken zonder een enorm schuldgevoel en verdriet te voelen.
Zelfs bij alleen dit typen schieten de tranen me alweer in mn ogen.
[verwijderd] knuffel 
[verwijderd]
[verwijderd] dat heb je al eens verteld ja 
ik hoop dat je jezelf ooit daarvoor kan vergeven 
[verwijderd]
- Bijgewerkt
Vulpen
Ik denk dat een flinke dosis twijfel goed is om te hebben als ouder. Elke ouder heeft tekortkomingen, en twijfel zegt mij dat je ze ziet, erkent en zoekt naar oplossingen om het beter te doen/te compenseren/uit te leggen of over te praten (evt met je kinderen).
Het maakt je menselijker naar je kinderen, zachter voor hun eigen ‘tekortkomingen’, en opener om naar hen te luisteren en van ze te leren.
Teveel twijfel is ook niet goed; kinderen hebben een sterke ouder nodig om een sterk zelfbeeld te ontwikkelen. Maar de zelfverzekerdste ouder doet zichzelf en zijn/haar kinderen tekort.. of erger; het doet schade. Vind ik.
- Bijgewerkt
Ik vond de eerste jaren echt heel pittig. Vooral het hebben van huilbaby en elke uur je bed uit moeten. Niet normaal naar de wc kunnen of douchen zonder een jengelend kind. Zat je 3 seconden ‘mamaaaa’. Jullie kennen het wel 
. Daarna werd het beter. Ik ben ook gewoon meer geschikt voor wat oudere kinderen.
Heel eerlijk gezegd heb ik het gevoel van aanstaan al jaren niet meer. Nu ervaar ik mijn kinderen ook als vrij makkelijk, ze zijn gezond, heb ook maar 2 stuks, had als zzp-er veel vrijheden qua werktijden, vakanties etc en een steunende partner. Dus ik heb wat dat betreft ook gewoon makkelijk kletsen. Ik kan mij voorstellen dat ik het anders zou ervaren als ik het alleen moest doen of echt een zorgenkind zou hebben of een elftal rond zou hebben lopen.
Het afgelopen anderhalf jaar vond ik het trouwens wel zwaarder, maar dat ligt aan mij en niet aan de meiden. Vond ik het vroeger heerlijk als we allemaal vakantie hadden. Nu was ik afgelopen maandag echt blij dat de scholen weer waren begonnen. Vanmiddag belde dochter op dat ze bij een vriendinnetje ging slapen en was ik stiekem toch erg opgelucht.
Toch zou ik het zo weer over doen. Voordat ik kinderen kreeg had ik jarenlang best wel een wild en intens leven. Was geweldig, maar op een gegeven moment was ik er ook wel klaar mee. Het lijkt mij dus straks vreselijk als mijn kinderen gaan uitvliegen. Natuurlijk zijn er struggles en doe ik het niet perfect, maar ik geniet toch wel echt heel erg van het moeder zijn. De tijd mag van mij juist langzamer gaan. In vergelijking met jullie verhalen voel ik mij nu trouwens echt zo zoetsappige little house on the prairie moeder. Ben nog net geen appeltaart aan het bakken 
.
[verwijderd] Ja dat denk ik ook.
Ik denk trouwens dat het ouderschap mij in het algemeen wel veel meer zelfvertrouwen gegeven heeft. Je wordt toch gewoon gedwongen om allerlei dingen te doen, ook al vind je ze eng, vanwege verantwoordelijkheidsgevoel. Ik vind mezelf op een aantal fronten echt geen goede moeder, maar zonder het moederschap was ik in het algemeen waarschijnlijk nog onzekerder geweest en had ik ook minder motivatie gehad om goed voor mezelf te zorgen (niet dat ik nu altijd zooo gezond eet en zo veel sport, maar toch). En je beleeft wel heel veel met kinderen, je maakt van alles mee. Alleen soms dus te veel.
- Bijgewerkt
[verwijderd] Het maakt je menselijker naar je kinderen, zachter voor hun eigen ‘tekortkomingen’, en opener om naar hen te luisteren en van ze te leren.
Wat mij betreft kenmerkt dit juist een goede moeder. Een goede moeder is niet iemand die het perfect doet of geen tekortkomingen heeft, want dat is gewoon niet reeel. Sowieso vind ik een goed genoeg moeder voldoende. Als ik ernaar streef om een perfecte moeder te zijn, dan faal ik toch. Net zo min dat mijn kinderen perfect moeten zijn. Ze zijn ook gewoon goed zoals ze zijn. Dus waarom zou ik als moeder dan onredelijke eisen aan mijzelf stellen? Ik doe mijn best en als ik het verkeerd doe, dan sta ik gewoon weer op, zet ik mijn kroontje recht en probeer ik er iets van te leren.
Het enige wat ik nu denk is "misschien had ik wel nog 10 jaar moeten wachten, dan had mijn wens voor nog 1 nu misschien niet zo heftig geweest". Want dan was ik bijna 43.
Maar wat ik dan in die 10 jaar had gedaan weet ik ook niet 
werken? Mijn opleiding ging niet denderend dus of werken mij gelukkig had gemaakt weet ik niet (sociaal handig zijn is wel handig in de zorg 
). Reizen? Trok mij ook niet echt. 10 jaar kinderloos aan boord? Lijkt me ook niks want wat dan de hele dag doen? Mijn levensdoel was van kleins af aan moeder worden van veel kinderen en uiteindelijk ook een leuke oma.
- Bijgewerkt
[verwijderd] het continu aan staan en vooruitkijken en beschikbaar moeten zijn is gewoon heel zwaar! Ik ben heel blij dat ik kan werken ant dat geeft echt ruimte aan mezelf.
Onze dochter gaat vanaf deze zomer elke vakantie 2 dagen en daarbuiten om de zaterdag naar de zorgboerderij en ik heb dat heel lang niet nodig gevonden maar kijk er nu toch ook wel naar uit. Even wat regelmatiger afschakelen is erg welkom. Bestaan zoiets ook in Frankrijk? Wellicht voor in de toekomst?
[verwijderd]
- Bijgewerkt
Elsie89 oh wat fijn! Zoiets lijkt me heerlijk ja! Ook voor R super leuk!
Dit soort dingen bestaan hier ook wel maar R valt tussen wal en schip elke keer.
Te jong, te zelfstandig of niet zelfstandig genoeg. Vaak sluit de activiteit niet aan bij zijn interesses en sluiten de kinderen niet aan bij zijn profiel.
Hij is een behoorlijk geval apart, er is heel weinig voor hem.
(En thank god wonen we in Frankrijk waar inclusief onderwijs is. In Nederland hadden we een groot probleem gehad qua onderwijs voor hem)
We hopen dat hij straks met 6 jaar (basisschool) meer mogelijkheden heeft.
Vandaag aangegeven bij psz dat er misschien iets is met een ander jongetje. C zei steeds dat D. er niet was, dus ik dacht dat dat een kindje was die hij mistte en waar hij graag mee speelde. Maar gister zei hij "D mag niet schoppen" en vanmorgen zei hij weer dat D er niet was, terwijl D op 1m afstand stond.
Ik heb dit verteld aan de juf, natuurlijk gewoon om te zorgen dat ze er wat extra aandacht voor heeft, maar het voelt toch lelijk om zo te "klikken". En nou vind ik het ook stom dat ik mij daar stom over voel
[verwijderd]
Dankjewel allebei.
Het gekke is dat het vooral mijn gevoel is. Rationeel gezien deed ik het, onder die omstandigheden echt wel goed, maar het was gewoon een enorme rottijd.
- Bijgewerkt
Ik heb de airco in de slaapkamer aangezet.
Ter verdediging onze slaapkamer ligt op het zuiden en ik was vergeten de zonwering naar beneden te doen. Telt dat?
Ik denk het niet.
Zonnebloem ik zet net de elektrische kruik aan, om mee te nemen in bed
Pimpelmeesje helemaal niet stom! C geeft iets aan en jij volgt jouw gevoel.
Je geeft aan dat er misschien iets is met C en D. Dat doe je netjes. Er zijn zat ouders die meteen boos roepen D schopt C doe daar wat aan!!!!
Juist goed dat je dat aangeeft, ze zijn beide nog jong en hebben wellicht hulp nodig in hoe ze met elkaar omgaan of voor zichzelf opkomen.
- Bijgewerkt
Ik heb een foto gemaakt van dochter dr huid en gegoogled
[verwijderd]
Softbasegaming En wat kwam eruit?
[verwijderd] Dat ze kinderkanker heeft