[verwijderd] ik snap dit gevoel wel. Het is ook echt heel naar. Mijn schoonzusje, alleenstaande moeder van 3 kinderen, werkt 36 uur per week, krijgt geen alimentatie van haar lapzwans-ex en kan momenteel niet rondkomen met haar mbo-opleiding. Reden, oa omdat haar twee oudste kinderen een bijbaantje hebben om hun studie te bekostigen en zij daardoor flink wordt gekort op toeslagen. Ik vind dit echt heel krom.
Eerlijk gezegd voel ik mij inderdaad nauwelijks schuldig, omdat ik vanaf mijn 11e altijd gewerkt heb en de bedragen die ik als zzp-er aftikte aan de belastingdienst waren hoog. Alleen ik besef mij nu ook donders goed dat ik onwijs veel mazzel heb gehad dat ik altijd heb kunnen werken. Aan de andere kant heb ik de maatschappij het afgelopen jaar echt heel veel geld gekost. Dankzij mij is de zorgpremie dit jaar fors gestegen 😉. Ik ga de maatschappij ook nog heel veel geld kosten de komende jaren. Volgens het revalidatiecentrum ga ik 100% afgekeurd worden en waarschijnlijk ook direct langdurig (nu ben ik wel van plan om toch voor minimaal een paar uur weer aan het werk te komen - ik weet ook zeker dat dit mij gaat lukken, want ik ben eigenwijs 😇 - alleen dit zullen de kosten waarschijnlijk niet dekken).
Het is heel simpel, ik heb niet gekozen voor deze situatie. Ik heb echter wel het geluk gehad dat ik tot mijn 40e volop heb kunnen werken. Jij hebt hier ook niet voor gekozen, maar jij hebt dit geluk zoals ik niet gehad. Ik heb voor mijn gevoel mijn schuldgevoel afgekocht, maar dat is gewoon mazzel en geen verdienste. Rationeel gezien slaat het ook nergens op. Alsof je je schuldig moet voelen, omdat je niet kan werken. Dit is geen keuze. Het overkomt je. Ik vind het echt vreselijk dat ik niet kan werken en mijn eigen broek niet kan ophouden. Er zullen vast uitzonderingen zijn, maar hier kiest toch bijna niemand voor? Ik vind het echt een kutgevoel om niet meer de financieel onafhankelijke en zelfstandige vrouw te zijn. Alsof jij je daar wel comfortabel bij voelt? Geloof ik niks van. Het is gewoon niet leuk en dat besef je denk ik pas echt goed als je in deze situatie zit.
Ik weet zeker dat jij en ik, mensen zoals je vader en mijn schoonzusje ook veel meer gunnen, maar wij hebben deze regels niet bedacht en we zitten nu eenmaal in een klotesituatie dat we niet anders kunnen. Ipv ons schuldig voelen, kunnen we beter dankbaar zijn dat wij kunnen rondkomen. Jouw vader en schoonzusje gaan zich niet beter voelen als wij ons schuldig gaan voelen. Ik heb net met mijn schoonzusje en kinderen uitgenodigd voor kerst op onze kosten. Dat is iets wat ik wel kan doen en waar ze iets aan hebben. Jij geeft je vader misschien een bak koffie, aandacht of iets anders waardevols. Dus niet schuldig voelen, je mag het allemaal krom en oneerlijk vinden, maar dat komt niet door jou!! Jij hebt hier niet voor gekozen!
