Een emotionele dans tussen moeder en dochter.

Allereerst een dikke knuffel!

En ook de vraag: waarom raakt dit je zo? Ze kon niet kiezen en kreeg een error. Dat is toch niet zo erg?
Snap dat het naar is om je kind zo overstuur te zien maar het is niet iets verkeerds. Hoort bij de ontwikkeling, soms is het gewoon even teveel voor ze, daar leren ze ook van.

Daarna naar de supermarkt is naar, want je weet dat het meer drama gaat worden, maar ook daarin is niet altijd keus. Soms is het gewoon zo. Snel snel snel is dan de oplossing. Of eerst naar huis, kind bij je man laten en zelf nog even terug.

Waarom ben je daar zo van slag over?

(Oprecht en lief bedoelt)

Hoe oud is ze eigenlijk?

[verwijderd] ja soms is het gewoon even allemaal teveel. Kan me voorstellen dat de overgang ook echt heftig is voor je. Zowel fysiek als emotioneel misschien.
Knuffel!

[verwijderd] De erkenning die ik kreeg, raakte mij. Alleen waarom precies geen idee.

Erkenning wellicht voor iets waarbij je (onbewust) in je hoofd ervan had gemaakt dat je afgekeurd zou worden op je krijsende dochter?
Ook al geef je aan dat je volledig met je dochter bezig was en de omgeving negeerde. Maar dat je er onbewust tóch mee bezig was, je bewust was van de aandacht die de situatie trok en waarvan je weet dat mensen er snel een niet positieve mening over kunnen hebben?
Dat op het punt dat die vrouw die woorden uitsprak, je misschien even terug op aarde kwam en het doordrong dat je midden in een winkel stond, waar je misschien normaal het idee hebt je enorm te moeten verantwoorden naar de omgeving. Maar nu reageerde je omgeving wel, maar begripvol.

Ik vul hierboven enorm in, maar ik denk dat dat voor mij zou kunnen gelden in je geschreven situatie.

Sowieso is erkenning fijn om te krijgen, in iedere situatie.