Trees jou verhaal is helemaal herkenbaar. Hij is idd slim, gebruikt boosheid ook bij andere emoties. Ik geef die arm om hem heen, ik praat voor hem, word juist niet boos maar helaas is het stuk van je moeder ook herkenbaar als hij tegen andere zegt dat dat wij nooit wat met hem doen, dat hij niks mag thuis, dat niemand van hem houdt, dat hij dom is en nog vele ergere dingen. En ik kan je zeggen dat doet pijn als je bekijkt wat we allemaal met hem doen voor zijn rust, aan hem uitgeven voor zijn gemoedstoestand, voor hem zorgen en regelen qua school/therapie/hulpmiddelen etc. Ik ben kapot, gebroken, voel mij de slechtste ouder ooit, kan hem niet beschermen, machteloos en dan gooi je hetgeen eruit wat je altijd onderdrukt. En dan maak ik dat "weer goed" en praat met hem maar ik weet ook dat hij dat nooit zal vergeten. En dan, dan voel je je nog slechter als moeder zijnde.
Ook dat het wel goedkomt weet ik, ik heb zelf een broer met adhd en hij zit goed. Wat ik nu zo ontzettend zwaar vind is dat ik als zus zijnde naar boven kon vluchten maar nu moet ik hetzelf oplossen. De ruzies, de spanningen, de rondvliegende emoties, de zorg gesprekken.
Hij is een ontzettend lief, zorgzaam, behulpzaam, creatief, grappig kind maar dat komt gewoon niet tot zijn recht door de boze hem. Ik hoop dat hij door die medicijnen die deur in zijn hoofd zelf kan sluiten.
