Bob_Ross Ik heb nog nooit zo'n duidelijke omschrijving gelezen (en gehoord) over creatief hoogbegaafd. Ik ben altijd wat sceptisch over dit soort dingen (nieuwe groepen, subgroepen) omdat er vaak enkel over problemen wordt gepraat (en vaak vaag) en niet over oplossingen. Op mij komt het dan over alsof het speciale erkenning wil, medelijden wil, gehoord/gezien wil worden, maar niet verder komen dan dat. Daar heb ik persoonlijk zelf geen interesse in al zou ik mijzelf erin herkennen.
Maar dit artikel vind ik echt heel fijn! Het legt heel duidelijk het verschil uit en gebruikt verschillende methodes, modellen en (conclusies uit) onderzoeken om het uit te leggen.
Heel interessant en ik herken mijzelf er 100% in trouwens.
Ok, terug naar jou 😆 :
Ik denk dat het sowieso verstandig is om het verslag af te wachten omdat elke hb'er anders is, en elke 'creatief hb'er' ook uiteraard. Dus waar liggen de moeilijkheden precies, de valkuilen, de krachten(!), enz.
En ik zou heel nauw met school gaan samenwerken omdat ongelukkig worden (zichzelf verliezen) op de loer ligt bij deze kinderen. Aanpassen en onderpresteren niet alleen op schoolniveau maar ook op sociaal en emotioneel niveau. Ik zou denk ik ook streng gaan kijken naar peers (heeft hij deze, welke (welk soort) heeft hij nodig, enz.), en ook zijn emotionele status in de gaten houden. De meeste (creatief) hb'ers zijn heel empatisch en hebben een diep en groot gevoelsleven, en gefocust op de sociale omgeving. Daardoor mede passen ze zichzelf aan/cijferen zichzelf weg (zoals je weet).
Het goed willen doen (aanpassen, zorgen voor, voelen voor) is niet verkeerd, maar het raakt snel uit balans. Dat afleren (een kind harder maken) lijkt mij zeer onwenselijk omdat die kwaliteiten deel zijn van de identiteit. Maar mee leren omgaan en met name laten zien hoe sterk/mooi/goed/belangrijk het is om deze kwaliteiten te hebben, en hoe goed/belangrijk het is om daar balans in te vinden, is essentieel. (Van jezelf kunnen geven zonder jezelf te geven)
Niet alleen op school maar ook thuis bestaat die kans. En je merkt het niet omdat ze er dus zo goed in zijn (helaas).
Ook voor thuis dus misschien iets om op te letten en bij jezelf na te gaan in hoeverre hij zich aangepast heeft thuis (in de thuissituatie). Aangezien er sprake is van trauma kan het zo zijn dat het thuis ook uit balans is. Dat bedoel ik echt echt echt niet verwijtend naar jou, alsof het jouw schuld is. Het is vaak een samenloop; een natuurlijke gang van zaken zoals je zelf ook vast weet als (creatief) hb'er. Maar dat iets natuurlijk is, staat niet gelijk aan goed, gebalanceerd of 'zo bedoelt / het hoort zo'. Het zegt meer over hoe vloeiend de mechanismes werken. Positief en negatief. En hoe onopgemerkt deze mechanismes draaien. Het is belangrijk dat iedereen in zijn omgeving (school, thuis, naaste familie) weet van deze mechanismes (en ze tot op zekere hoogte begrijpt, voor zover dat kan).
Als je duidelijk hebt hoe school en thuis zou kunnen zorgen voor je zoon om zich te ver aan te passen dan kan je er verandering in brengen wat hem uiteraard veel zou helpen. Ik denk dat je eigen kwaliteiten inzetten je veel kunnen helpen.
Het is heftig hoor! Ik ben de enige (creatief) hb'er in mijn ouderlijk gezin. Mijn vader is hb, een paar van mijn broers/zussen 'gewoon' hb, en ik val daar dan ook weer buiten. Het is een hele lastige positie omdat jij iedereen snapt maar zij snappen jou niet. Theoretisch wel, maar in de praktijk niet. Als we bijv. praten over mijn 'lijden' dan is dat altijd iets in het verleden, iets van vroeger omdat ik het kan benoemen en weet van de hoe/wat/waar/waarom. Maar dat ik nog steeds 'lijd' is niet iets dat ze snappen want het gebeurd in stilte. Zelfs al geef ik er woorden aan, ze zullen het niet pakken want ze zien het niet.
Even heel hard gezegd dus: als je zoon creatief hb is, dan is de pijn niet enkel vroeger gedaan, maar is nog steeds gaande. Totdat hij zelfinzicht heeft, en inzicht in hoe anderen werken, is het risico om uit balans te raken erg groot. Ik denk dat peers (gelijken) daarom heel belangrijk zijn voor hem. Ik had ze niet en spiegelde aan mijn klasgenootjes en vriendjes/vriendinnetjes, en broers/zussen en zelfs ouders en andere volwassenen. Dat zorgde voor een enorme mismatch waar ik nog steeds dagelijks de gevolgen van ondervind.
Misschien dat een andere school een optie is? Ik weet niet of hb scholen kennis hebben van creatief hb?
Sterkte en een dikke knuffel!
Echt super goed dat je zo alert bent voor het welzijn van je zoon!
Ik hou mezelf voor dat we allemaal fouten maken, maar het gaat erom wat we doen met de kennis over ons falen. Erkennen we onze fouten en zweren we het beter te doen (en het ook daadwerkelijk te doen, zoals jij) of schuiven we het weg want *noem een reden waarom het toch niet zo noodzakelijk blijkt te zijn .
( Ik bedoel mijn berichtje met enkel goede bedoelingen, geen enkele aanval of kritiek! Ik hoop dat ik overkom zoals ik bedoel en anders alvast sorry! <3 )
