Af en toe stel ik mezelf deze vraag omdat het ter sprake komt, maar verder ben ik er niet mee bezig. Ik vraag me niets af en ik maak me geen voorstelling van een wereld na de onze. Als ik nadenk over doodgaan, denk ik vooral aan hoe het leven van anderen dóórgaat na mijn dood. Ik wil bijvoorbeeld op een natuurbegraafplaats liggen omdat het me voor mijn nabestaanden wel fijn lijkt om daar naartoe te gaan. Een goede uitvaart verzekering. Het boekje van de Dela invullen.
Ik heb wel angst om dood te gaan, maar dat komt omdat het heel akelig is om ongezond te zijn. Ik vind het een vervelende gedachte dat de lichamelijke ongemakken en pijnen toenemen naarmate ik ouder word. Sterven kan ook een heel lang en pijnlijk proces zijn. Vaak raken mensen verward naarmate ze dichterbij de dood komen. Daar kijk ik bepaald niet naar uit.
Maar een leven na de dood... nee.
Ik ben religieus opgevoed en de dingen die me verteld werden voelden altijd erg nep voor mij. Alsof mensen elkaar verhaaltjes aan het vertellen waren. Als ik mijn vader nu hoor praten denk ik: wat doe je jezelf aan joh. Je leven laten beïnvloeden/bepalen door allerlei angsten en voorschriften die door de overlevering tot je zijn gekomen en die je zelf op geen enkele manier kunt toetsen of betwisten. Ik kan me echt niet voorstellen dat er iets van klopt. Ik zou volgens de religie van mijn vader in de hel komen. Dat vind ik zó onwaarschijnlijk. Ik ben helemaal geen slecht mens, dus wat moet ik daar?
Ik ben biologisch materiaal en ik verga na mijn dood, voed de bodem met mijn rottend vlees waaruit weer ander leven kan ontstaan. Op die manier leef ik voort, op die manier leven we uiteindelijk allemaal voort. Dat vind ik al een heel mooi gegeven, meer hoef ik er niet bij te verzinnen.
