Weer even een update.
Trees Het weten waar je tegenaan loopt en er daadwerkelijk tegenaan lopen zijn twee verschillende dingen.
Wat een rake dingen zeg ik toch 😉. Dit is een goede beschrijving van ons weekendje weg. Het was fijn, maar ook confronterend. Vakantie vieren zoals vroeger lukt niet meer. Ik wist het en toch had ik het er moeilijk mee. Ik werd er wel steeds beter in. Op de eerste dag probeerde ik het toch als vanouds te laten zijn en lag ik ‘s avonds om 19 uur volledig uitgeteld op bed. Ik vond wel steeds beter mijn ritme. Overdag meerdere keren even een uurtje plat, niet te eigenwijs zijn, maar zoveel mogelijk in de rolstoel om energie te besparen en in restaurantjes in de hoek gaan zitten met mijn rug naar mensen toe. Zwembaden en bowlingbanen zijn gewoon vreselijke plekken. Daar valt niks tegen te doen 😬. Ik heb twee dagen moeten bijkomen, maar het was het waard.
Waar ik geen rekening mee had gehouden dat mensen vragen gaan stellen of hulp aanbieden als ik door mijn been zak. Vragen zoals heb je hulp nodig, gaat het wel etc. en ik heb nog steeds geen goed antwoord paraat. De eerste keer wist ik niks uit te brengen en als mijn dochter niet te hulp was geschoten, had die man volgens mij ter plekke een ambulance gebeld. Ik heb geleerd op ergotherapie dat ik dan even een muur of een meubel moet aanraken bij elke stap. Hierdoor vinden mijn hersenen weer opnieuw hun evenwicht en oriëntatie in de ruimte, maar anderen zien een vrouw die plotseling door haar been zakt en tegen muren en tafels gaat leunen. Ook nog icm een ‘dronkemansloop’.
Ik zoek dus een antwoord waarbij ik wel vriendelijk blijf (het is natuurlijk goed bedoeld), maar wel verdere vragen kan voorkomen. Als ik aangeef dat het prima gaat en geen hulp nodig heb, dan krijg ik weer de vraag of ik dat zeker weet 🙄.
