Vanmiddag een fijn gesprek met de medisch maatschappelijk werker. Ze gaat in het mdo bespreken dat enkel de ergo mij nog mag begeleiden als het gaat om het stuk rust, ontspanning etc.
Ik snap wel wat er gebeurt. Ik geef aan dat ik moeite heb met de vermoeidheid en de hoeveelheid rust. Anderen gaan oplossingen aandragen. Ik schiet in de ‘ja-maars’. De ander gaat nog harder werken en meer oplossingen aandragen . Ik voel mij steeds minder gezien en hopeloos. En tada we hebben een klassiek redder - slachtoffer communicatiepatroon.
Ik zag het vanochtend gebeuren bij mijzelf, maar ipv te zeggen wat ik wel wil (namelijk begrip en erkenning dat het gewoon naar is), ga ik ja en amen zeggen tegen al haar oplossingen om er maar vanaf te zijn.
Ik moet gewoon ook duidelijker zijn in mijn behoeftes. Soms gedraag ik mij ook als een klein nukkig kind 🙄.
