[verwijderd] Het kan ook komen door de geschreven teksten op het forum, maarre, ben je ook niet heel hard voor jezelf?
Ik denk dat ik vooral heel veel moeite heb met accepteren (alleen dat woord vind ik al stom). Ik werkte 4 dagen per week, sportte 4 a 5 keer per week, had wekelijk naailes, las gemiddeld 3 boeken per week, deed aan lange afstandswandelingen, was actief met de meiden, speelde piano en deed daarnaast ook nog vrijwilligerswerk in het dorp.
Niks van dit alles kan ik nog op dit moment en dat echt letterlijk binnen een ogenblik. Het ene moment zit ik nog achter de piano en voel ik mij goed. Paar seconden later is een groot deel van mijn leven weg. Het was te snel en teveel in één keer wat ik kwijt raakte.
Ik denk niet dat ik hard ben voor mijzelf, maar ik wil terug naar hoe het was. Daarbij hoort geen rolstoel, doe ik squats tot ik niet meer kan, zwaai ik met gewichten en lig ik al helemaal niet urenlang op bed. Het in een keer binnenlaten en accepteren, trek ik emotioneel niet ben ik bang. Ik heb tijd nodig om het beeld van hoe ik was stapje voor stapje bij te stellen naar de realiteit nu.
