Ik ga verder waar ik gebleven ben. Inmiddels is het maandag en ik denk dus dat ik naar huis ga. Net voor het middaguur komen de neuroloog, de verpleegkundig specialist en een arts in opleiding de kamer binnen lopen. De neuroloog trekt heel resoluut het gordijn rondom mijn bed dicht. Ze staan daar gedrieën heel serieus over mij te praten. Ik doe niet mee aan het gesprek en begin te giechelen. Zenuwen, maar wel vrij gênant. Er worden een heleboel stokjes over mijn voetzool gehaald, mijn oog wordt weer grondig bestudeerd (serieus het valt reuze mee is mijn mening) en ik mag weer allerlei neurologische taakjes doen. Er volgt een discussie over of het infarct in mijn linkerhersenhelft of kleine hersenen heeft afgespeeld. Waarbij ik inbreek in een poging om deel uit te maken van het gesprek, 'kunnen we niet gewoon die MRI gaan maken zodat we het zeker weten'? Ze knikken mij beleefd toe en praten gewoon door. Plotseling wordt het gordijn weer opengetrokken en vertrekken ze weer. De neuroloog komt 's middags nog even langs en biedt zijn excuses aan. Ze hadden haast ivm een overleg. Ik vind het niet prettig als er over mij gepraat wordt. Alsof ik niet meer mee doe.
In de middag word ik opgehaald voor revalidatie. Ergotherapie wil toch graag wat verder kijken. Uiteindelijk word dit het moeilijkste moment voor mij tot nu toe. Op de afdeling revalidatie hebben ze een complete keuken nagebouwd. Er staan verschillende soorten koffiezetapparaten op het aanrecht, er is een elektrisch fornuis, een gasfornuis, alles om de thuissituatie na te bootsen. Behalve dan dat mijn keuken thuis niet rolstoelproof is en een stuk gezelliger.
Ik mag een simpele cake maken. Uit een pakje. Ze legt mij uit waar alles staat. Ik heb ze door. Ze gaan nu mijn geheugen testen, maar ook mijn vermogen om overzicht te houden, planning en concentratie. Kom maar op, denk ik strijdvaardig. Terwijl ze uitlegt, herhaal ik alles wat ze zegt in mijn hoofd. Ondertussen bestudeer ik stiekem ook al de instructies op het pak cakemix. Ze sluit af met de instructie dat ik het precies moet doen zoals thuis. Dat gaan we dus mooi niet doen. Ik besluit het heel gestructureerd aan te pakken in plaats van mijn eigen ongeorganiseerde werkwijze. Eerst pak ik alle ingrediënten. Daarna zet ik het keukengereedschap klaar. Ik check het zelfs nog even op de twee lijstjes achterop het pak. Mooi dat is al gelukt. Nu stap 1. Pak dit en dat en gooi dit bij elkaar, terwijl je 1 voor 1 dit en dat erin gooit en klop het tot een romige massa. Shit, denk ik, wat moet ik nu doen. Nog een keer rustig lezen. Ik snap wel wat er staat, maar ik snap niet wat ik moet doen. Ik krijg het warm. Ik voel de tranen al branden. Nog een keer lezen. Mijn hoofd snapt het wel, maar ik kan het niet uitvoeren. Mijn lijf snapt niet wat het moet doen. Ik roep heel hard kut! Met een sorry erachteraan. Stop maar, zegt de ergotherapeut. Het begin ging goed, snif ik nog. Nu zegt zij sorry. Hoezo sorry? Ik dacht dat het goed ging. Ik blijk hele andere ingrediënten te hebben gepakt, spullen te zijn vergeten, verkeerde aantallen etc. Het is gewoon een dikke puinhoop. Ik snap er niks van. Ik weet zeker dat het klopte! Hoe kan dit nu? Fuck er is gewoon wat stuk in mijn hoofd. Ik heb gewoon een fucking herseninfarct gehad. Fuck wat een rotzooi!
Ik ben zo boos en zo verdrietig. Ze rijden mij terug naar mijn kamer. Ik roep tegen mijn kamergenoten dat we vandaag geen cake eten. Buuf, zegt mijn overbuurman, ik hou toch niet van cake. Mijn buurman naast mij, een ontzettende lieve oude man. Het is niet erg meisje, ze hebben mij geprobeerd koffie te laten zetten. Was ook niet goed genoeg, het zijn gewoon een stelletje rotzakken daar beneden. Ik huil en lach tegelijk. Wat een rotdag en ik mag ook niet naar huis.
