Femkes Ik denk eigenlijk dat jouw dochter een normaal proces doormaakt, maar in karakter gewoon erg gevoelig is voor anderen en stress-factoren. Dat is op zich een hele mooie eigenschap en ik denk dat het goed zou zijn om dit positief te benoemen zodat ze er juist in kan groeien ipv zich onzeker over kan voelen. Bij het spelen bijvoorbeeld benoemen dat je haar creativiteit erin herkent, als ze het moeite heeft met confrontatie aangeven dat het goed is dat ze graag iedereen gelukkig ziet, maar dat ze ook voor zichzelf mag zorgen. Dat soort zaken. Ik lees in jouw verhalen namelijk een heel mooi karakter die zichzelf mag leren beschermen tegen sommige invloeden van buiten, zonder dat ze haar kernkracht van inlevingsvermogen en warmte hoeft te verliezen. En ze is ook nog maar 9, dat is echt nog heel jong.
Wat ik ook lees is jouw herkenning in haar en daarmee jouw eigen ervaringen en angsten. En dat is voor mij heel herkenbaar, ik heb dat met maxi ook, maar ik denk ook dat we erop moeten letten wat we projecteren op onze kinderen. Ik vind midi en mini hierin begeleiden makkelijker omdat ze minder een spiegel zijn, dan dat maxi voor mij is. De kunst is dus soms juist de afstand te nemen tot het kind en herkennen wat van haar is en wat van jou. En misschien iets overlaten aan jouw man als het voor jou moeilijker is. Dat bedoel ik niet vervelend of aanvallend. Maar soms is juist het andere perspectief hetgeen waarmee iemand zich makkelijker kan ontwikkelen omdat die ander in deze objectiever kan kijken.
Bedankt voor alle reacties. Ik heb bovenstaande even gequote want dat herken ik echt wel en ik merk ook dat we langzaam een beetje vastlopen...
Bijvoorbeeld, wat ik wel goed kan is ze negeren als ze zeuren om niets. Ik leg het gewoon uit, dat is dat, en daarna wil ik er niets meer over horen.
Ik heb het dan echt over heel stomme dingen, zoals: 'ik wil mijn tas niet inpakken want we eten en drinken niets op school'. Als je daar dan op reageert, raakt ze in een soort tunnelvisie en begint ze alleen maar meer te zeuren. Ik zeg dus 1 keer: 'je fruit en drinken staat klaar, stop het in je tas want we gaan zo.' Begint ze dan met die opmerkingen, ga ik daar niet meer op in. Uiteindelijk kiest ze eieren voor haar geld en kunnen we toch nog gezellig naar school lopen.
Maar mijn man gaat er wél op in. Eerst probeert hij haar over te halen/beetje te vleien zodat ze zich 'beter' voelt. Maar hoe meer hij dat doet, hoe meer ze gaat zeuren. Vervolgens slaat dat bij mijn man om in irritatie, en als hij geïrriteerd raakt, wordt ook zij nog geïrriteerder en begint het zeuren echt rare proporties aan te nemen. Dan ontploft mijn man, ontploft zij en hebben we een verpest begin van de schooldag... dat is dus ook niet ideaal. Het verschil ook is dat ik heel erg let op mijne igen gedragingen en dat ik deze vorm van reflectie veel minder ervaar bij mijn man. Dus is hij op dat moment wel de juiste persoon?
Vandaag is het Halloween op school en ik had ze geschminkt. S. was in het thema Ravenclaw, dus ze had wat blauw rond haar ogen en nog twee uilenvleugels aan het einde. De vleugel aan de ene kant was iets beter gelukt dan de andere kant, maar nog was het acceptabel. Maar ze begon daar dus enorm over in te zitten. Was ik alleen geweest vanochtend, had ik gezegd: kom, ik werk het nog wat bij, maar ik heb niet veel tijd meer, we moeten echt gaan. Maar ik was niet alleen, dus mijn man begon tegen haar: 'het is goed gelukt, waarom maak je je zo druk?" etc etc, dus ze ontplofte weer, terwijl ik de zusjes aan het schminken was...
