Mentale groei kinderen

Maxi schommelt heel erg, aan de ene kant is hij heel volwassen, aan de andere kant speelt hij ook nog uitgebreid buiten met hele fantasieverhalen en zijn games zijn ook voor een groot deel het bouwen van steden in Minecraft waarbij wij ook een huis krijgen toebedeeld. Cynische grapjes of woordspelingen zit er nogal ingebakken bij mijn kinderen, ik denk dat dat meer karakter en humor van ouders is dan direct een teken van groei is. Ze worden er hier gewoon ook mee doodgegooid. Ik zou me kunnen voorstellen dat minder blootstelling gecombineerd met haar karakter ervoor zorgen dat spot/cynisme/ en dergelijke bij haar minder snel ontwikkelen.
Dat ze jongere kinderen makkelijker vindt is ook niet perse vreemd als oudste. Ze is jongere kinderen ook gewoon gewend, ik zie het bij maxi ook wel. Mini is juist heel makkelijk met oudere kinderen, ook daarmee speelt ze al lang mee. Dus positie in het gezin is daarin volgens mij ook van belang.

Ik denk eigenlijk dat jouw dochter een normaal proces doormaakt, maar in karakter gewoon erg gevoelig is voor anderen en stress-factoren. Dat is op zich een hele mooie eigenschap en ik denk dat het goed zou zijn om dit positief te benoemen zodat ze er juist in kan groeien ipv zich onzeker over kan voelen. Bij het spelen bijvoorbeeld benoemen dat je haar creativiteit erin herkent, als ze het moeite heeft met confrontatie aangeven dat het goed is dat ze graag iedereen gelukkig ziet, maar dat ze ook voor zichzelf mag zorgen. Dat soort zaken. Ik lees in jouw verhalen namelijk een heel mooi karakter die zichzelf mag leren beschermen tegen sommige invloeden van buiten, zonder dat ze haar kernkracht van inlevingsvermogen en warmte hoeft te verliezen. En ze is ook nog maar 9, dat is echt nog heel jong.

Wat ik ook lees is jouw herkenning in haar en daarmee jouw eigen ervaringen en angsten. En dat is voor mij heel herkenbaar, ik heb dat met maxi ook, maar ik denk ook dat we erop moeten letten wat we projecteren op onze kinderen. Ik vind midi en mini hierin begeleiden makkelijker omdat ze minder een spiegel zijn, dan dat maxi voor mij is. De kunst is dus soms juist de afstand te nemen tot het kind en herkennen wat van haar is en wat van jou. En misschien iets overlaten aan jouw man als het voor jou moeilijker is. Dat bedoel ik niet vervelend of aanvallend. Maar soms is juist het andere perspectief hetgeen waarmee iemand zich makkelijker kan ontwikkelen omdat die ander in deze objectiever kan kijken.

Ik denk dat het echt per kind verschillend is, dat merk ik hier ook al. Bij H begon het pas echt toen ze naar groep 8 ging, toen kwam ze in zo'n tussenfase. Lego en Playmobil werd ze te oud voor, maar ze had nog geen interesse in andere dingen waar haar klasgenoten al wel mee bezig waren (social media, mode etc). Dat is echt pas afgelopen zomer gebeurd, dus ze heeft bijna een heel schooljaar overal tussenin gezeten en zich echt verveeld. Maar toen ze 11 was spaarde ze nog knuffels en was ze gek op fantasiespel. Het naïeve herken ik bij haar ook heel erg.
I daarentegen was echt aan de vroege kant, die was in groep 5/6 al helemaal klaar met kind zijn. Wij grappen ook altijd dat ze bij de geboorte in het ziekenhuis is omgewisseld met een 5jarige, ze past echt niet bij haar leeftijd. Maar die heeft ook vriendinnen die nog wel met lego spelen en interesses hebben waar ze zelf al lang klaar mee is.
Voor een 9jarige vind ik het echt totaal niet vreemd om nog kinds te zijn hoor! Ieder kind ontwikkeling zich in zijn of haar eigen tempo, en de een is er gewoon eerder klaar voor dan de ander. Het komt echt vanzelf.

De oudste is 16, die is dat nog steeds niet ontgroeid. Ze is wel zelfstandig, maar heeft nog steeds haar kinderlijke enthousiasme. De jongste had dat heel snel zodra ze in de brugklas kwam (ze werd aan het begin van de brugklas 12).

Mijn oudste is nu ruim 12 en heeft afgelopen dagen met de poppen en het dokters koffertje van dr zusje uren gespeeld. Ook Lego en knutselen doet ze dagelijks. Ik zie (en hoop) dat ze dat blijft doen tot ze volwassen is want vind het een heerlijke eigenschap. Mijn jongste speelt daarin tegen nergens mee dus die zie ik heel jong zich al “volwassen “ gedragen.

Nescio ik heb geen tips maar kan mij voorstellen dat het echt mega moeilijk is, als het niet lekker gaat en je weet niet wat je er mee kan/moet
Ik hoop dat de juf met het gesprek iets kan, dikke knuffel!

Nescio Sorry, waarschijnlijk hartstikke mosterd na de maaltijd, maar zou je dochter niet op een leeftijd zijn dat je haar dit soort gevoelens bij jezelf mag benoemen? Maxi en ik lijken ook teveel op elkaar, ik herken zijn strubbelingen iets te goed. En dat erken ik ook, bij hem en bij mij. Hij gaat maandag naar de huisarts voor hulp, daar ben ik zo trots op omdat ik weet hoe moeilijk ik het vind om hulp te vragen. Dat geef ik hem dan ook mee, dat het juist zo knap is als je dingen doet, ondanks dat ze moeilijk zijn.
Bij jullie zou je het gesprek kunnen aangeven dat je zo blij bent dat ze dit met jou deelt, dat dat heel waardevol is. Dat je er ook veel van jezelf in herkent en het daarom soms gewoon moeilijk vindt om haar te helpen, maar dat je dat wel wilt en belangrijk vindt, maar dat je helaas als moeder ook gewoon niet alle antwoorden hebt. Kinderen zijn daar veel coulanter in dan wij als ouders naar onszelf.
Daarnaast vraag ik me af of het een idee zou zijn om eens heel praktisch met een coach dit te bespreken. Ik hoor vaker in jouw verhalen dat jouw eigen angst sterk omhoog komt en ik kan me dat ook heel goed voorstellen, ik denk dat iedereen dat in meer of mindere mate heeft. Maar jou belemmert het momenteel in je functioneren op dit stuk en je wordt er steeds negatiever over tegen jezelf en voor mijn gevoel onterecht. Door een aantal zaken praktisch uit te werken, wat gebeurt er, wat gebeurt er dan bij mij en wat zouden dochter en ik samen als oplossing kunnen bedenken, kom je hopelijk weer op een weg naar boven. Want ik denk eigenlijk dat een redelijk kleine duw de goede richting op, heel veel kan opleveren. Dan hoef je niet jarenlang voor in therapie (mag ook, ik bedoel dat niet negatief), maar kun je met een paar 'simpele' handvatten al stappen in zetten.