Ze heeft op de dorpsapp gevraagd of iemand een broek had en ze heeft er eentje kunnen lenen. Ze heeft net uit zichzelf ook sorry gezegd, maar ik heb aangegeven dat we hier morgen rustig over verder spreken en dat ik nu ga slapen, omdat ik heel erg moe ben.
Ze heeft in haar boosheid echt nare dingen gezegd. Ze weet dat ik een enorme hekel aan schreeuwen heb en ze zegt dus heel bewust dat ik altijd schreeuw, omdat ze weet dat ze mij daarmee onzeker maakt en ik aan mijzelf ga twijfelen of ik onbewust toch niet schreeuw. Ook heeft ze meerdere nare dingen gezegd over mijn spraak en woordvindingsproblemen. Als ik emotioneel ben, word dit erger. Het was dus een paar keer: je weet zeker niet wat je nog kan zeggen he, terwijl ik juist aan het zoeken was naar woorden en even tijd nodig heb (dit gaf ik duidelijk aan met een ‘speciaal gebaar’ wat ik hiervoor heb). En dat ik toch alleen maar onzin zei, omdat ik een paar keer een verkeerd woord gebruikte en ook ‘ga je weer stotteren, omdat je emo bent’. Het is gewoon gemeen en ik vind dat ze zich beter moeten realiseren dat woorden impact kunnen hebben op mensen en als ze gezegd zijn niet zomaar ongedaan gemaakt kunnen worden.
Ik weet dat het een onredelijke puberbui is en dat ze zich af reageert op degenen die het dicht naast haar staan, maar er zijn wel grenzen. We geven bijna nooit echt straf meer op deze leeftijd en praten vooral, maar we hebben besloten dat ze nu niet meer naar een of andere sample sale mag waar ze graag heen wilde.
