Mijn dochter had vanmorgen een nare bui, waar ik eigenlijk best wel boos (of eigenlijk meer geraakt) door ben.
Ik bracht ze naar hun vader voor het weekend. Dan is dochter altijd afstandelijk + snel geïrriteerd, dus ik laat haar maar. Maar wat ik vanmorgen allemaal over me heen kreeg.... het begon met haar zware boekentas en daarna was zo'n beetje alles in haar leven k*t. Het eindigde er mee dat hoe ik over straat ging niet kon (nog niet gedouched en had een joggingbroek aan), ik leek wel een natte, stinkende, hond met enorme wallen onder haar ogen.
Vooral die laatste opmerking deed zeer, helemaal wanneer je bedenkt dat de jongste sinds de vakantie bij zijn vader (6 wk geleden) iedere nacht bij mij in bed kruipt. En dochter zeker 1x per week. Tsja, ik ben dus best wel een moe en zie er niet op m'n best uit... 🥴 Opladen en iets leuks doen zit er niet in als ze er niet zijn, dus ik ben dit weekend weer gezellig een kluizenaar. Had haar graag de waarheid willen zeggen, maar heb m'n mond maar gehouden.
Wat doen jullie met dit soort onredelijke buien? Bespreken? Excuses laten aanbieden? Laten voor wat het is? Accepteren dat pubers soms enorm onredelijk zijn?
