Bij de oudste, toen ik op keek onderweg naar het ziekenhuis dat we op de vluchtstrook reden. Mijn vliezen waren onderweg gebroken dus man voelde de druk om toch wat sneller te gaan. Eenmaal in het ziekenhuis ging het heel snel en vond het later wel grappig dat man zo stond te klooien om die kleine frummel aan te kleden.
Bij kleine meid vooral dat ik de vk wel in haar gezicht kon trappen omdat het hechten zo'n pijn deed, de verdoving werkte niet en er zat al even tijd tussen bevallen en hechten. Ook mocht ik haar niet aan man geven, want gouden uurtje, en we waren beide bang dat ik haar fijn zou knijpen.
Bij zoon, dat man geen minuut later thuis had moeten zijn want dan had hij de geboorte gemist. Het ging zo snel! De meiden zaten gewoon beneden, eerste schoolsluiting was net ingegaan, en mijn schoonmoeder stond in het hoekje van de slaapkamer te kijken hoe haar kleinkind geboren werd terwijl ze officieel niet eens aanwezig mocht zijn.
