Hoe geweldig goed mijn familie altijd is in het negeren van dingen. Afgelopen zaterdag heb ik een aanvaring gehad met mijn zus op een verjaardag bij ons thuis. Ik werd even afgebrand om iets wat ik tegen haar zoon had gezegd waar alle vistie bij was. Heeeeel leuk. Gelukkig nam mijn man het voor mij op, maar de sfeer is er niet beter op geworden tussen ons (lees, ik spreek haar heel weinig, eigenlijk alleen op verjaardagen of bij mijn ouders thuis). Ik hoorde achteraf van mijn man dat mijn ouders wel tegen mijn zus hadden gezegd dat ze sorry moest gaan zeggen. Dat vertikte ze en nu.... Nu heeft niemand het er over, maar ik zit er maar mee. Slaap slecht, loop te piekeren, kort lontje naar de kinderen, verdrietig....
Mijn opmerking was niet handig, maar om zo afgeblaft te worden dat was ook weer niet nodig.
Normaal ben ik altijd degene die als eerste sorry zegt, ook al vind ik soms dat de andere partij dat ook wel eens als eerst mag doen, maar deze keer doe ik het niet. Ze was met haar gezin uitgenodigd voor kerst, maar moest nog laten weten of ze kwam. Ik denk het niet na dit alles. Gatver, het voelt gewoon k..!
