Ik ben veel te veel aan t fiepen op een veel te laat tijdstip..
Afgelopen week aantal hele goede gesprekken gevoerd met man, de laatste weken weinig van gekomen omdat ik me zo rot voelde, maar aangezien ik de enige ben waarmee hij echt gesprekken kan voeren, was dat voor hem best zwaar.
Voor de beeldvorming; man voelt zich niet zo happy, dat is wel duidelijk. Ik pak dan pen en papier, schrijf op [verleden/nu/toekomst], hij kiest dan waar het probleem over gaat, vervolgens ga ik zo steeds een laagje verder tot ik er achter kom wat het probleem is, ik dit geval meerdere. Alleen het gesprek heeft geen al geholpen, dus dat is fijn. Nav gesprek heb ik een mail gestuurd van iedereen van de verzorging, goede reactie gehad, sommige dingen zijn aangepast.
Hij wilt alleen ook een andere logopedist. Dus ik moet haar dat vertellen. En dat moet natuurlijk helemaal geen probleem zijn, het kan best niet klikken. Maar ik vind dat toch lastig, want dan ben ik bang dat zij zich heel afgewezen voelt, en nu maak ik mij daar druk om, wat heel stom is maar toch zo is 😑
En het belangrijkste waar hij tegenaan loopt, is dat veel mensen tegen hem praten alsof hij een kind is, of verstandelijk beperkt. Zijn ouders doen dat ook, vooral zijn vader, maar daar wil ik eigenlijk niet tussen gaan zitten. Ik zit naar mijn mening al veel te veel tussen hem/ons en zijn ouders. Maarja, als ik het niet zeg, wie dan wel? Kan hij het zelf duidelijk maken, of moet ik toch 1 keer samen dat gesprek aan? Twijfels twijfels..
In plaats van slaap dus.
