Mijn mans uitslaapdag: mini kruipt bij ons in bed, tegen mij aan, ik zet YouTube op mijn telefoon aan, als er iets vastloopt zorg ik dat het opgelost wordt. Midi kruipt erbij, ik sta op, kleed me aan, roep de kinderen voor dansles. Ga met ze eten, aankleden en rond een uur of 9 ga ik met minimaal 2 van de 3 kinderen de deur uit. Man blijft tot weet ik veel hoe laat ongestoord liggen, wij komen pas rond 12 uur thuis en maxi heeft dan zichzelf al die tijd vermaakt.
Mijn uitslaapdag: mini kruipt bij ons in bed, tegen mij aan. Ik geef man een duw, dan nog een, dan nog een. Hij zet YouTube aan en slaapt weer verder. Mini huilt want het filmpje werkt niet, ik geef man weer een trap en nog een. Midi komt erbij, ze krijgen ruzie over het filmpje, man wordt boos en chagrijnig en ik ook. Man sleept zichzelf uit bed en probeert stikchagrijnig kinderen mee te krijgen of negeert verder alles en gaat gewoon weg. Mini kruipt al huilend over mij heen dat ze met mij naar beneden wil. Man wordt nog chagrijniger, ik ook want ben inmiddels helemaal wakker. Ik probeer alles gewoon te negeren, maar hoor beneden gehuil en gekrijs van alle familieleden, dus geef het maar op. Ga douchen en aankleden en man gaat dan zometeen uitgebreid douchen en aankleden en op bed hangen, want hij heeft zo'n zware ochtend achter de rug!
Is het echt zo moeilijk om jezelf over je ochtendhumeur heen te zetten en vrolijk op te staan zodat niet elke zondagochtend een strijd is? Gewoon omdat het wel zo eerlijk is naar mij toe?
