Mijn klacht: de kinderen zijn vandaag voor het eerst in weet ik hoe lang alleen met hun vader weg geweest. Speeltuin in de buurt, geen gekke dingen, in de hoop om het contact op te kunnen bouwen.
F heeft een leuke dag gehad, M is compleet over de zeik. Meisje heeft 3 jaar in therapie gezeten voor haar angsten, nadat hij hun vorig jaar dronken opbelde heeft ze helemaal niet meer alleen met hem durven zijn en wat is het éérste wat die lul doet? Bier kopen.
Hij heeft het niet in hun bijzijn opgedronken, maar dat arme kind heeft de hele middag in de speeltuin gezeten in angst dat hij zou gaan drinken. Ze durfde niet naar huis te komen omdat ze bang was dat hij haar achterna zou rennen en boos op haar zou worden. Ze durft niks tegen hem te zeggen omdat ze bang is voor hem.
Ik kan een hele lijst opnoemen van dingen waarvan ze over de zeik is, variërend van haar een baby noemen omdat ze haar ijsje morstte tot aan boos worden omdat ze haar broodje niet lekker vond. Ik vind het zo sneu voor haar, zeker aangezien hij F wél normaal behandelt.
Tot zo ver de onbegeleide omgang dus. 😠
