Bedankt lieve meiden.
Het is de laatste grootouder die ik heb... Lijkt me er erg naar om haar ook nog te verliezen.
Momenteel overheersen vooral gevoelens van schuld. Ik had haar zo graag op willen zoeken, met haar willen praten, koffie drinken, foto's kijken. Ik was het allemaal van plan.
Maar ja, het is anderhalf tot twee uur rijden, plus corona.
En nu denk ik... Waarom deed ik zo moeilijk? Waarom heb ik hier niet gewoon tijd voor gemaakt? Het voelt alsof ik haar in de steek heb gelaten. Vind je het gek dat ze amper weet wie ik ben, als ik er 1 keer per jaar kom.
En nu is het misschien te laat 🙁
