Dipje vandaag 🙁
Gisteren was Remy’s verjaardag. Maar 4 mensen hebben gefeliciteerd, de rest is hem gewoon vergeten denk ik. Sommige van hen hebben hem ook nog nooit gezien dus ik snap het ook wel. Het feit dat sommigen hem gewoon nog nooit ontmoet hebben (vanwege COVID) maakt me verdrietig. Een heel jaar voorbij, nauwelijks iets kunnen doen. We hebben weinig foto’s want weinig uitstapjes gemaakt. Weinig echt leuke herinneringen kunnen opbouwen. Geen vakantie, geen bezoek aan NL, geen familie en vrienden die over komen.
Het is nu al zolang elke dag hetzelfde, er is weinig om naar uit te kijken.
Mijn vriend stort zich in zijn werk, hij leeft normaal gesproken op sociale contacten en sinds COVID is daar natuurlijk weinig van over. Hij werkt teveel maar we hebben er al zoveel ruzies om gehad, ik ben er nu een beetje numb over. Vanmorgen is hij zonder kus naar zijn atelier vertrokken.. de eerste keer in 10 jaar.
We hebben geen ruzie of zo, het is gewoon de sleur, de elke dag hetzelfde.
ik zou zo graag lekker uiteten willen. Mezelf mooi maken, even geen kinderen. Me een begeerde vrouw voelen ipv moeder die aanrakingsmoe is. Ik wil naar de oude haven lopen en daar een kopje koffie drinken. De zon op mijn gezicht, mensen kijken. Ik wil leven zien, mensen zien ontspannen, de kinderen zien spelen. Het is een trieste situatie en ik begin me ook erg triest te voelen.
einde klaag.
