Ik zit even in een dip, ben zo klaar met alles.
Dat de auto kapot gaat is wel de druppel. Alsof ik een zak met geld heb om dat stomme ding te laten repareren.
Het voelt gewoon even zwaar allemaal. De opvoeding van de kinderen die ik in mn eentje doe. Twee kinderen die zich niet op een normale manier ontwikkelen en allebei een gebruiksaanwijzing hebben.
De financiële last die ik in mn eentje draag. Gewoon al die verantwoordelijkheden die bij het volwassen zijn horen. Het is nu gewoon even zwaar klote.
En als die auto niet gefixt kan worden weet ik ook niet hoe het moet. Zoon is op de fiets niet verkeersveilig, dochter durft überhaupt niet te fietsen. Dan komen ze te laat op school, kan zoon niet naar de bso uit school want geen mogelijkheid om hem op te halen dan, ik kom dan te laat op het werk. En als zoon niet naar bso kan is het thuis ook niet meer uit te houden, zoon gaat naar bso om mij te ontlasten. Over een paar dagen zie ik het vast weer wat zonniger maar nu vind ik het gewoon even zwaar k.t allemaal
