Liekje81 ik kon ook zo vreselijk onredelijk zijn in een depressie, maar ik ben het met je eens dat je het niet hoeft te accepteren. Ik vond het ook niet reeel dat mijn gezin daar altijd maar begrip voor moest opbrengen. De wereld draait niet om mij en een depressie is geen excuus om je naar te gedragen tegen je geliefden.
Ik kon dit op goede momenten bespreken met mijn man. We hadden de afspraak dat hij mij hier op mocht aanspreken (we hadden hier samen een manier voor bedacht, want ik moest dan niet het gevoel hebben dat hij mij afwees) of dat hij mij compleet negeerde (afhankelijk van de situatie). Hielp dat onvoldoende dan was ik degene die even weg ging. Of als ik het voelde opkomen, ging ik vaak ook weg uit de situatie. Of mijn man ging samen met de kinderen wat leuks doen en liet mij even in mijn sop gaar koken. Ik vond dat mijn man dit nooit van mij moest accepteren.
Hoe begrijpelijk het ook allemaal is van zijn kant, daar hoeven jij en je dochter al helemaal niet, onder te lijden. Ik vind dat er nooit een goede reden is om je zo richting je kind te gedragen. We maken allemaal fouten, maar daar draag je zelf de verantwoordelijkheid voor. Depressief of pijn zijn geen excuus om anderen te kwetsen.
