Dahlia Ja ik weet wel waar het door komt hoor.
Door de intake gesprekken bij de revalidatiekliniek is er een soort van beerput geopend en ik heb mij bv gerealiseerd dat wat ik vroeger heb meegemaakt met mijn moeder toch echt te bestempelen is als heftig én dat ik het nooit heb verwerkt. Dat de pijn in mijn lijf misschien daardoor wel komt. Best wel heftige dingen om je te realiseren. En allerlei angsten omtrent de ziekte van mijn moeder, dat ik dat misschien ook wel heb/kan krijgen en dat wil ik mijn kinderen echt NOOIT aandoen.
Mijn kat (van 14,5 jaar) is sinds afgelopen zaterdag weg en ook al heb ik daar zelf voor gekozen vind ik dat toch zwaar.
Ik ben jaloers op de vader van mijn kinderen, terwijl ik tegelijk ook super blij voor hem ben dat hij weer een vriend heeft, maar ja ik heb ook zoveel behoefte aan intimiteit. En daarbij vind ik het ook een beetje eng, want ik ben 1000 stappen verder en denk dan 'wat als hij straks samen met die man en de kinderen op vakantie wil?'. Ik kan ze echt nog niet langer dan 4 dagen missen. Gelukkig ga ik de man in kwestie op zaterdag ontmoeten 😉
