[verwijderd] Ik heb er alles aan gedaan om in de grote kudde te kunnen passen. Maar ik pas niet op de manier die ik graag wil.
Ik kan mij voorstellen dat dit ook een soort van ‘traumatisch’ is. Keihard je best doen en het lukt maar niet. Nu moeten aanvaarden dat het ook nooit gaat lukken op de manier wat voor jou het meest prettig is.
Ik ben dus geen echt kuddedier. Wel sociaal (klinkt tegenstrijdig), maar er ligt bij mij zelf geen grote behoefte.
[verwijderd] Dus van - zeg maar - 10.000 mensen die Pietje dagelijks tegen komt heeft hij een klik met 100 of 1000. En met 10 of 100 voelt hij potentieel vriendschap, en met 1 of 2 , of 5 , of misschien wel 10 heeft hij echt een instant connectie.
Ik vraag mij af of dit echt zo is. Wat jij benoemt hoorde ik wel regelmatig van cliënten terug. Heel veel mensen missen de connectie met anderen door tal van redenen of reden onbekend. Altijd het gevoel te hebben nooit ergens bij te horen of zichzelf kunnen zijn. Veel mensen voelen zich anders dan anderen. Ik vraag mij ook weleens af of het niet een soort basis gevoel is vanuit je vroegste jeugd, wat de rest van je leven in je contacten blijft door echoën. Opgroeien in een gezin, wat net niet lekker bij iemand past en dat dit gevoel met kleine triggers in het nu weer wordt ervaren. Het gevoel van vroeger automatisch vertaalt naar de huidige situatie, terwijl de huidige situatie niet hetzelfde is.
Ik vraag mij nu af. Stel dat iemand met hb opgroeit in een ‘hb omgeving (school, gezin etc) of het dan op latere leeftijd anders ervaren wordt? Er is dan voldaan aan de basisvoorwaarde dat je echt ergens bij hoort en begrepen wordt. Zou dan het gevoel van niet tussen passen dan ook minder of zelfs afwezig zijn?
Overigens denk ik dat je ‘zelf’ ook continue in beweging is. Het is naar mijn idee geen vaststaand begrip. Behoeftes en de mate waarin we verbinding met anderen ervaren, wisselen ook. Idem bij de ander. Ik ben niet hetzelfde als 5 minuten geleden of als over 5 minuten. Hierdoor is het naar mijn idee ook heel erg lastig om echt connectie met een ander te ervaren voor een wat langere periode. Of doe ik nu echt te vaag 😅.
[verwijderd] Ik las ergens dat je gemoedelijk kunt praten met mensen + of - 20 punten verwijderd van jezelf.
Ik heb dat zelf nooit zo ervaren. Ik pas mij aan en kan wel ontspannen rustig shit chatten over onzin met iemand met een veel lagere intelligentie. Ik ben nu ook aan het bedenken of ik er voldoening uithaal? Eigenlijk wel, maar het zijn vaak wel wat kortere en vluchtige contacten. Wel prettige en er is dan wel een ander gemeenschappelijk kenmerk. Terwijl ik dit type vraag ik mij nu af of dit anders is met mensen met een IQ van +- 20 van de mijne. Volgens mij ook niet echt. Het contact is inhoudelijk misschien anders, maar ik ontleen er volgens mij niet perse meer plezier aan of ervaar meer connectie. Er komt altijd een moment dat ik er weer klaar mee ben en dat ik alleen wil zijn (eigenlijk vrij snel). Ongeacht hoe leuk iemand is of goed het klikt. Daarom doe ik graag ook dingen met anderen ipv zitten praten.
Nu vraag ik mij af wat dat precies is om je echt diep verbonden te voelen met iemand? Wat ervaar je dan? Is dat moment gebonden of niet en welke factoren spelen allemaal een rol? Is er echt 1 factor, zoals intelligentie bepalend hierin? Of is het altijd een wisselwerking en zo ja welke invloed kunnen we daar zelf nog op uitoefenen?
