Hoe is het met jullie?
Ik merk nu, al een aantal weken, dat ik een behoorlijke klets heb gekregen van deze hele periode. Ik voel me apathisch en verveeld, maar ook in mijn relatie voel ik me momenteel niet echt goed. Ik ben kortaangebonden, geïrriteerd en ik merk dat als mijn man met iets komt, ik bij voorbaat al denk: nee he, laat me nou even.
Dat is oneerlijk naar hem toe, want hij doet zijn best en doet ook meer dan zijn deel met de kinderen, in het huishouden... Ik heb er denk ik een beetje moeite mee dat hij gewoon doorgaat zonder stil te staan en pas na een paar maanden komt met iets dat hem destijds heeft dwarsgezeten. Ik krijg soms het gevoel dat ik onder een vergrootglas lig omdat hij alles zo goed bijhoudt ('toen heb jij gezegd dat...'). Daarbij vind ik zijn ideeën en meningen soms ook heel vergezocht en heb ik het moeilijk om hem altijd serieus te nemen. Ook omdat ik mij niet echt gehoord voel. Ik denk dat dit met mijn eigen onzekerheden te maken heeft en losstaat van hem, maar ik neem dat wel mee de relatie in. Als ik die onzekerheden los kan laten en over mijn angsten kan heenstappen, hebben we een heel goede dynamiek en band. Maar die angsten worden ook getriggerd, deels door dingen die hij doet. En hij ziet dat niet (in). Ik heb het daar moeilijk mee.
Ik merk ook dat die discussies die we soms hebben me fysiek beginnen uit te putten. Er ontstaat een soort mist in mijn hoofd, mijn spieren doen pijn, alles wordt zwaar... er moet wat lucht komen, voor ons beiden. Ik droom de laatste dagen ook heel raar en eng, ook tekenen dat ik iets aan het verwerken ben.
Dus als jullie relatie-advies hebben: laat maar komen. ☹️
