Gisteren kregen we een bericht van de juf dat het schrijven van de oudste hard achteruit gaat. Ze stuurde een foto mee en ik schrok er best van: week 1 na de zomer was netjes en nu bijna onleesbaar. Ook voor de juf dus. Ze vroeg of hij heel competitief was omdat ze het idee had dat het wel een wedstrijdje leek.
Afgesproken dat ik het zou bespreken alleen is hij enorm gevoelig. Ik verwacht dus een groot drama. Ik heb nu bedacht om zo met hem een schrijfmomentje te doen en een zin te schrijven allebei en dan zo snel mogelijk, zo mooi mogelijk, zo gek mogelijk, op zijn kop. En dan daarna bespreken wat het mooiste is, het lelijkste en wanneer je wat gebruikt bijv in je schrijfschrift netjes en snel een briefje hoeft minder netjes. Om hem zelf te laten zien wat het verschil is en dan daarna de schriften laten zien en vragen of hij het verschil ziet en hoe het komt.
Hij kwam gisteren ook al verdrietig thuis omdat hij niet door het gat was gezwommen bij zwemles voor zijn B wat hij wel moet kunnen om over twee weken af te zwemmen. We worden nooit boos maar hij kwam thuis met: ik ben bang dat jullie boos worden. Gezegd dat dit niet zo is en dat het ook prima is als het langer duurt maar dat het voor hem wel fijn is als hij het haalt (omdat hij er een beetje klaar mee is) aangegeven dat we zijn worsteling begrijpen en dat het ook lastig is en of we kunnen helpen/wat we kunnen doen.
Ik heb geen idee waarom hij steeds denkt dat we boos worden want dat worden we dus nooit maar hij is wel erg van de regels en een pleaser (net als ik) dus ik herken dat wel. Ik dacht dat ook altijd bij mijn ouders die dus ook NOOIT boos werden. Sterker nog die waren enorm relaxed toen ik bleef zitten omdat ik mijn best had gedaan en dat goed genoeg was. Ik heb het meer het idee dat hij voor zichzelf dan de lat hoog heeft.
In dat opzicht snappen we het schrijven dan ook niet helemaal want hij is heel erg bezig dat hij het goed moet doen maar blijkbaar ook snel. Want de juf heeft gelijk ik kan het ook echt niet lezen....
