[verwijderd] praten met de kinderen doe ik sowieso veel hoor. Ben er heel open over, alleen aangepast op hun niveau.
Dat het effect zal hebben zal ongetwijfeld zo zijn, maar het heeft ons ook een stuk hechter gemaakt. Natuurlijk zijn er dingen die niet meer kunnen, maar er zijn wel vervangers voor in de plaats gekomen die ons als gezin sterker hebben gemaakt. Het is niet alleen maar slecht of ten nadelen van een kind. Mijn psychische shit heeft ons ook de ruimte gegeven om dingen anders aan te pakken en ons leven anders in te richten, waardoor er juist veel meer ruimte is gekomen voor persoonlijke aandacht.
Ik had gisteren bijvoorbeeld echt een hele slechte dag, en op dat soort dagen helpt F met koken en hebben we ons één op één momentje. M komt knuffelen terwijl ik op de bank lig en alles te veel is of we spelen met z'n drieën een bordspel als het een beetje beter gaat.
In het uiterste geval trek ik me terug om te mediteren en dan krijgen ze een extra uur PlayStation, dus daar klagen ze ook niet over 😉
Terwijl voordat ik was afgekeurd ik ze pas om 18:00 van de bso kon halen, dan nog moest gaan koken/eten/bad en het eerste moment dat ik pas echt tijd had om iets met ze te doen in het weekend was als ik ze in de Efteling achterna sjokte terwijl ze van hot naar her renden.
En natuurlijk zijn er momenten dat ik prikkelbaar ben en ik minder van ze kan hebben, of iets gewoon niet kan, maar de ruimte om erover te praten is er nu wel. Ik ben het met je eens dat dat belangrijk is en niet iets om te negeren, dat begrijp ik volledig.
Maar wat ik moeilijk vond om te lezen was hoe je schreef dat kinderen continu op eieren moesten lopen en het voor de ontwikkeling en relatie niet goed is, omdat de focus vanuit dat punt alleen maar negatief is.
Voor mijn gezin heeft mijn psychische shit gewoon ook veel voordelen gehad, omdat de relatie en ontwikkeling nu veel meer gebaseerd is op de dagelijkse, simpele dingen dan de wekelijkse uitstapjes die we voorheen deden waar geen ruimte was voor een dieper gesprek. Juist omdát ik werd gedwongen te kijken naar een 'wat kan nog wel' in plaats van me te richten op alles wat niet meer kon..
