[verwijderd] Ik heb echt wel getwijfeld of ik hierop zou reageren, en hoe dan. Ik snap dat het verdrietig is om te lezen, maar maakt dat het minder waar? Wat ik schrijf is op geen enkele wijze een verwijt he. Het is slechts een constatering.
Een constatering die o.a. gebaseerd is op eigen ervaring. Je weet waarschijnlijk wel dat ik 7 jaar lang heel erg depressief en suïcidaal ben geweest. Het is voor mijn man en mij evident dat dat onze dochter geen goed heeft gedaan. Is dat een verwijt? Nee. Het is niet mijn schuld. Het is mij net zo zeer overkomen als haar. Júist voor haar heb ik knetter hard gevochten. Ze heeft al die tijd echt een leuke, lieve en betrokken moeder in mij gehad. Het was echter niet zoals het idealiter zou moeten zijn. Het was zoals jij schrijft: roeien met de riemen die je hebt. In ons geval hadden wij geen beschikking over een tweede woning, waar ik mij terug kon trekken. En al hadden we die gehad, dan had ik er toch niet zomaar naartoe kunnen gaan, want mijn man werkte gewoon fulltime, dus ik moest wel thuis zijn voor de opvang van onze dochter. Als mijn man thuis was trok ik me echter wel regelmatig terug op mijn slaapkamer, om in een prikkelarme omgeving te zijn en zodat mijn dochter niet steeds een beroep op mij zou doen. In ons geval viel dat onder roeien met de riemen die je hebt. Is zij, of haar relatie met mij daardoor onherstelbaar beschadigd? Nee, heus niet. We zijn nu hard bezig om dingen op te bouwen. Maar dat neemt niet weg dat het effect op haar had en dat het verdrietig is dat het zo was. Maar door dat niet te benoemen wordt het niet minder waar, noch minder verdrietig.
In jouw huishouden woont geen tweede volwassene die voor de kinderen kan zorgen en hen aandacht kan geven. Het komt dus allemaal op jou neer. Dat lijkt me heel zwaar voor je. En volgens mij doe je het hartstikke goed. Jouw meiden weten zich veilig en geliefd bij jou en jullie hebben veel lol met elkaar. Jij doet het weer anders dan Jan Smit, en weer anders dat ik. Jíj roeit met de riemen die jíj hebt. Maar desondanks zal dit waarschijnlijk wel effect op je dochters hebben. Is dat jouw schuld, of is dat een verwijt? Nee. Het is een trieste constatering. Ik denk echter dat het belangrijk is om die tóch te benoemen en er oog voor te hebben. Juist als zulke dingen genegeerd worden, of onuitgesproken moeten blijven, wordt de schade ervan meestal groter. Misschien doe je het al wel eens hoor, maar ik zou er juist ook af en toe met je meiden over in gesprek gaan. Het feit dat jij daarin dan erkenning geeft voor hun pijn/verdriet, dat daar openheid over is en dat ze niet hoeven te doen alsof het hen niet raakt, werkt al helend.
