Ik zat vandaag echt naast een idioot. Ik had een kerstbrunch van de hersenletselvereniging. Kwam een vrouw naast mij zitten met een soort zelfbenoemd hersenletsel. Heel vaag verhaal, maar haar vage bladiebla therapeut had de elektriciteit in haar hoofd gemeten en deze was verstoord.
Ze zat nauwelijks twee minuten en toen vertelde ze mij dat de kleur van mijn energie niet goed was en dat ik daarom niet aan het werk kon!? Ik moest eerst minimaal een jaar aan mijzelf werken. Ik had het toevallig net over reïntegreren. Ze was energetisch therapeut en keek dwars door mensen heen. Toen was ik er dus al klaar mee.
Het ging continue zo door. Als iemand over een beperking van zichzelf begon, dan had zij deze beperking overwonnen, omdat ze haar emoties liet stromen. Ze had geen last meer van muziek, omdat ze een of andere spirituele connectie had hersteld. Toen mijn buurman begon over dat hij moeite had met de prikkels van zijn pubers, had zij daar geen last meer van sinds ze emotioneel in balans was en hierdoor luisterde haar pubers ook perfect etc.
Totdat iemand aan tafel (die ik goed ken) vertelde dat hij AD slikte sinds zijn herseninfarct. Hij heeft op 1 dag 4 infarcten gehad rechts frontaal en de depressie is een direct gevolg van de beschadiging op die plek. Zij begon weer te adoreren over hoe zij van dit vergif af was gekomen door iets met haar energie te doen. Moest hij ook doen als hij maar hard genoeg wilde etc. Ik zag hem gewoon kleiner worden en dat trek ik dus niet. Waarop ik haar probeerde uit te leggen dat een depressie bij nah een biologische oorzaak kan hebben en dat niet op te lossen is door te praten of whatever. Dat voor sommige mensen deze medicatie hun redding is.
Haar reactie was dat ze er anders heel veel verstand van had als energetisch therapeut. Ik reageerde dat ik als gz psycholoog en neuropsycholoog er toevallig ook wat verstand van heb.
En vanaf daar ging het bergafwaarts. Ze gaf aan dat ze weerstand bij mij bemerkte en ik heb geantwoord dat ze ongelooflijk in mijn allergie zat met dat domme gelul van haar. Ik ben zo ongelooflijk boos geworden. Het verdiende geen schoonheidsprijs. Gevolg was dat ik enorm last van spasmes kreeg, niet meer uit mijn woorden kwam, duizelig werd. Zij had uiteraard nergens last van met haar zogenaamde hersenletsel. Hierdoor werd ik dus nog bozer. Het was best erg.
Serieus hoe durf je ons op deze manier zo te schofferen. Dit is juist de plek waar we elkaar begrijpen, aan een half woord genoeg hebben en waar we ons serieus genomen voelen. Als daar zo muts komt vertellen dat we onze beschadiging wel kunnen overwinnen door onze energiebanen te herstellen, dan neem je ons totaal niet serieus.
Uiteindelijk ging ze ergens plaatjes zitten uitknippen voor haar scrapbook om haar gevoelens onder woorden te brengen of iets vaags. En is iemand die ik kende op haar plek naast mij gaan zitten, zodat zij ergens anders moest gaan zitten.
Ik schaam mij wel voor mijn reactie. Ik was echt heel boos. Ik ben nog steeds boos en ik baal ervan dat ik dit dan moeilijk los kan laten op zo moment. Ik wil helemaal niet dat een of ander stom mens zoveel invloed heeft op mijn functioneren dat ik nauwelijks meer kan lopen of praten 😖.
