Bubblicious
Ik heb het gemist... Sorry.
[verwijderd] Wat een heftig verhaal zeg! En wat knap dat je dan toch de energie vond om door te gaan. Hoe heb je uiteindelijk die knop omgezet dan? Was er een bepaalde situatie waarin dat gebeurde?
Wat je benoemt over dat doormodderen herken ik wel. Zelf (mijn broertje dus) erg passief zijn, op alles en iedereen wat te zeiken hebben, maar zelf nergens achteraan gaan... Dat irriteert mij dus ook erg. Wat je zegt: 'Dat iemand psychisch lijdt is geen excuus voor een voortdurende egoïstische en egocentrische houding. Je bent en blijft zelf verantwoordelijk voor hoe je met mensen omgaat en voor welke keuzes je maakt.' Daar ben ik het helemaal mee eens! Op dit punt ben ik wel aangekomen nu. Ik wil mij niet laten meeslepen in zijn ellende. Ik ben bereid te helpen waar ik kan, maar het houdt ergens op.
Manque Ja, dat is dus een moeilijke scheidslijn. Mijn ouders beseffen dit ook hoor. Mijn ouders zijn 3 jaar geleden gescheiden en mijn broertje heeft het er nog moeilijk mee. Terwijl ze elkaar elke dag spreken, samen wandelen en een goede basis hebben nu, juist omdat ze gescheiden zijn, maar hij probeert hier wel op in te spelen. Mijn moeder kan dit goed loslaten. Mijn vader niet... Die kan er echt wakker van liggen.
Ik heb een gezin, werk en een studie die ik moet afronden. Ik leid een druk, maar heerlijk leven en herken mij niet in zijn gedachtes. Hij vindt mij een saai persoon, een huismus, maar zelf doet hij niet veel anders. De nare opmerkingen en gemene dingen probeer ik naast mij neer te leggen. Ik zie en spreek hem amper. Toevallig dus laatst omdat mijn moeder deze week een nieuwe woning heeft gekregen. Het is dat wij allemaal onze mond houden als hij die opmerkingen maakt, anders wordt het oorlog.
Als hij bij mij in huis is en dit doet, corrigeer ik hem wel. Hij is weleens woest op een verjaardag weggelopen. Dat is prima, want in mijn huis mijn regels...
Het is erg moeilijk om hierin een balans te vinden. Hoewel ik wel erg sterk het gevoel heb dat hij niet oud wordt. Voor mezelf kan ik ermee leven, want ik weet hoe het zit. Niet dat het niet verdrietig is... Maar hoe vertel ik het aan mijn kinderen? Daar kan ik wel wakker van liggen.
