Oudste zit zodra het even kan aan haar nagels te friemelen. Ze scheurt ze af, pulkt eraan enzovoorts. Daardoor ontstaan er natuurlijk weer haakjes die eraf gepeuterd moeten worden, en soms is er ineens bloed en een hoop gedoe met pleisters en zo.
Is dit herkenbaar voor iemand en zo ja, hoe ga je ermee om? Honderd keer per dag er iets van zeggen is een heilloze weg, lijkt me. Ik heb de stickermethode ingevoerd, elke keer als ik haar nagels kan knippen mag ze een sticker, maar ik voorzie dat dat niet gaat werken.
Ik heb het zelf geloof ik ook heel mijn jeugd gedaan maar kan me niet meer herinneren hoe ik ervan af kwam. Puur op wilskracht volgens mij 🤔 Dus moet ik het dan maar gewoon accepteren en afwachten of ze vanzelf meer wilskracht verzamelt? Want op dit moment lijkt ze er niet echt mee te zitten...
