iMoeder Dat is het grappige van anekdotisch bewijs: je kunt er altijd een andere ervaring tegenover zetten. En om het ene nu genuanceerder te noemen dan het andere, lijkt me niet terecht. Ik trek die mening van mij ook niet uit mijn achterste. Ik ben jaren thuiszorgmedewerker geweest voor TSN in Arnhem. Waar ik begon met een uurloon van 10 euro en waar ik na een jaar trouwe dienst genoegen moest nemen met 7,21 per uur omdat de tijdelijke contracten niet verlengd werden en we onszelf in een ZZP-constructie moesten laten wringen om toch maar aan het werk te kunnen blijven. Hierdoor tekende ik mijn recht op WW weg en bleef na beëindiging van mijn diensten ruim een jaar werkloos zonder enig recht op een uitkering (want voor de bijstand was ik te jong). Het was 2009, de banken vielen om en ik kon geen andere betrekking krijgen dan deze.
Wat heb ik daar toch een hoop schrijnende, armoedige en zelfs levensgevaarlijke situaties gezien bij de mensen thuis toen ik thuiszorg deed. Maar mijn tijd werd steeds schaarser, alles moest sneller, ik moest steeds meer handelingen weigeren, ik moest registreren tot op de minuut.
En mijn ervaring is ook niet de enige. Want ook dát is het gevolg van de marktwerking: de zorg is niet uniform. Je bent afhankelijk van de partij die het levert en hoe die de zorg inricht. Daar zullen ook organisaties tussen zitten die aardig met hun mensen omgaan en waar mensen met plezier werken. Maar controle daarop is summier: denk je dat mij in al die jaren ooit gevraagd is, door een controlerende partij, hoe ik mijn werk deed? Of dat dat op een andere manier bekeken werd?
Een ander voorbeeld zijn de luiers van mijn zoon. Omdat hij een syndroom heeft, is hij niet alleen autistisch en verstandelijk beperkt, maar ook groter en zwaarder dan andere kinderen van zijn leeftijd. Toen hij 3,5 was paste hij niet meer in de grootste maat pampers. Van lotgenotenmoeders hoorde ik dat ze zonder problemen de luiers vergoed kregen van de verzekeraar, maar onze verzekeraar weigerde, ondanks dat de luiers voorgeschreven werden door 2 verschillende artsen, met de onderbouwing van een chronische, genetische aandoening. Je zou zeggen dat alle verzekeraars hetzelfde vergoeden vanuit de basisverzekering, maar dat is dus niet zo. De individuele verzekeraars beslissen zelf wanneer ze een claim legitiem vinden en ook een bezwaar aantekenen had in ons geval geen zin. Pas vanaf zijn 5e werden ze vergoed, waardoor wij die dure incontinentiematerialen uit eigen zak moesten betalen, totdat we konden overstappen. We werden ook bij verschillende hulpmiddelenzaken geweigerd, overigens, omdat we particulieren waren. Er is geen centraal depot waartoe je jezelf kunt wenden als particulier, als je bepaalde middelen nodig hebt. Ook daar ben je afhankelijk van de partijen die leveren in jouw regio. En als je hulpmiddelen vergoed worden door de gemeente, heb je vaak niet eens een keuze omdat er overeenkomsten worden aangegaan met specifieke leveranciers. Zo kreeg ik ooit te horen: "Ja, we zien dat je zoon apparaat X nodig heeft, maar dat heeft onze leverancier niet in het assortiment. We kunnen je het hulpmiddel vergoeden in geld zodat je het zelf kunt kopen, maar dan ben je zelf verantwoordelijk voor het onderhoud en dan kun je de komende 5 jaar ook geen nieuwe aanvraag meer indienen."
-"Maar hier is hij binnen 2 jaar uit gegroeid."
"Dat zijn nu eenmaal de regels voor deze gemeente."
Evenzo met de jeugdzorg. In de ene gemeente zijn de wachtlijsten en de financieringstekorten enorm en in de andere is er een overschot aan budget. In de ene gemeente zijn er ruim voldoende voorzieningen, in de andere is er een tekort. In de ene gemeente moet je langs 5 verschillende bureaus voordat je een aanvraag rond hebt, in de andere krijg je een casemanager toegewezen die alles uit handen neemt. De eerste paar jaren moesten wij elke 6 maanden nieuwe indicaties aanvragen voor het OPD, voor de begeleiding thuis, voor de trainers, de pedagogen enz. Nu zitten we in de WLZ, fijn je eigen budget beheren... Maar aan het einde van het jaar volgde er een herberekening en zitten we met een eigen bijdrage van 2000 euro die we direct mogen overmaken.
Ik zou je ook nog van alles kunnen vertellen over de zorg voor mijn schoonmoeder, die volledig op onze schouders rust omdat ze zo lang mogelijk thuis moet blijven wonen, maar dit bericht wordt echt extreem lang als ik je hier al mijn 'anekdotisch bewijs' zou geven.
De participatiesamenleving waar Rutte zo lovend over spreek vraagt veel te veel van de burgers (https://www.ad.nl/politiek/participatiesamenleving-teveel-gevraagd-van-burgerad96ee44/). En hoewel deze inrichting van de zorg de staat minder kost, gaat het wel ten koste van juist de meest kwetsbare burgers (https://www.trouw.nl/nieuws/vijf-misverstanden-over-de-participatiesamenlevingb7b47916/). Het vergroot de afstand tussen hoog- en laagopgeleiden (https://nos.nl/artikel/2193442-de-participatiesamenleving-is-vooral-iets-voor-hogeropgeleiden.html) en het vergroot de druk op mantelzorgers (https://web.archive.org/web/20180920161004/https://www.ggznieuws.nl/home/haalbaarheid-participatiesamenleving/).
