[verwijderd] Mooi dat je dit schrijft. Ik denk ook dat het belangrijk is om dit van verschillende kanten te bekijken, anders leer je nooit iets anders. Het heeft mij wel verder gebracht, voor mijn gevoel. En nog steeds ga ik bij mezelf ten rade: staar ik me hier blind op? Is dit te kort door de bocht? Zijn er andere, betere argumenten die mijn vorige teniet doen?
Ik kom zelf uit een behoorlijk rechts, seksistisch, no-nonse nest. Meegekregen dat je het gewoon zelf moet oplossen, dat je niet afhankelijk moet zijn van anderen, dat als je in de problemen zit je die waarschijnlijk zelf gecreëerd hebt, dat Islam zo'n beetje het engste is dat er bestaat enzovoorts. Mijn allereerste stem ging naar LPF. Ik heb hele tirades online gezet 'tegen de moslims' toen Theo van Gogh vermoord werd.
Ik kwam steeds meer wringende wereldbeelden tegen hoe meer ik leerde. Dat begon bij Maatschappijleer op school en ik denk dat ik me pas echt begon los te maken van het gedachtengoed van de omgeving waarbinnen ik opgegroeid ben toen ik ging studeren en allerlei mensen te spreken kwam die uit hele andere milieus en families kwamen. Ik herinner me nog hoe vreselijk racistisch ik was over 'negers', met stomme grappen die ik mijn moeder nog steeds hoor maken. Ik schaam me kapot voor hoe ik er toen over dacht en tegelijkertijd weet ik hoe het gaat als je zelden of nooit iets anders gehoord hebt. Zeker wat je ouders je bijbrengen is zó persistent! En ik weet ook nog hoe boos ik in het begin was toen ik me aangevallen voelde op mijn eigen racisme.
Ik kreeg van huis ook mee dat mijn Mapuche/Chileense achtergrond niet okee was, mijn Chileense paspoort werd niet verlengd terwijl ik die nog wel had. Nu nog steeds wordt die 'andere' achtergrond thuis zeer selectief ontkent, ondanks de pijn van mijn vader, die een etnische zuivering meemaakte. Mijn moeder, geboren na de tweede wereldoorlog, kreeg ook mee dat het eigenlijk iets was om je voor te schamen als je uit een woonwagen komt. Maar misschien komt het daar juist wel vandaan... een stuk zelfhaat denk ik, wat gediscrimineerde mensen niet bepaald vreemd is. Het is zo bizar, hoe er een discrepantie kan zijn tussen verstand en gevoel en hoe onlogisch die vergoeilijkingen van het racisme vaak zijn. Ik heb een hoop boeken gelezen om me daarvan te ontworstelen. En een distantiëring van televisie, overigens.
